In de week dat ik moeder werd, werd ik ook wees – en mijn man besloot dat hij van de erfenis van mijn dochter een nieuwe auto moest kopen. Toen ik voor mijn baby koos in plaats van zijn ultimatum, verdween hij. Hij leidde een luxeleven terwijl ik worstelde om ermee om te gaan, maar 25 jaar later klopte de karma aan de deur.
Advertentie
Ik heb altijd gezegd dat het leven een verdraaid gevoel voor humor heeft, maar wat het met mij deed, was geen grap. Het was eerder een wrede ervaring.
Mijn prachtige dochtertje was pas een maand oud toen mijn moeder overleed.
Mijn moeder was mijn steun en toeverlaat. Ze hield mijn hand vast bij elk prenatale consult, vooral bij die consulten waar mijn man niet eens de moeite nam om te komen opdagen.
Advertentie
Mijn kindje was pas een maand oud toen mijn moeder overleed.
In haar testament liet ze me twee dingen na: een klein appartement met één slaapkamer en 30.000 dollar die ze jarenlang in stilte had gespaard.
In haar brief had ze geschreven dat dit geld « voor de toekomst van mijn kleindochter » was. Het was een kans voor haar om iets voor zichzelf op te bouwen, en ik kan niet beschrijven hoe dankbaar ik was.
Maar mijn man, Chris, zag dit geld als een snelle manier om zijn onzekerheden te overwinnen.
Mijn man zag dit geld
als een snelle manier om zijn onzekerheid te verlichten.
Twee weken na de begrafenis zat ik in de woonkamer mijn baby te wiegen en probeerde ik hem een slaapliedje toe te fluisteren zonder in tranen uit te barsten, terwijl ik aan mijn moeder dacht.
Toen kwam Chris binnen en sprak de woorden die alles veranderden.
« Geef me die dertigduizend. Ik heb een nieuwe Toyota nodig, want mijn collega’s lachen me uit om mijn oude Ford. »
Ik keek op zijn gezicht of hij ook maar het kleinste teken van een grapje maakte, maar hij meende het volkomen serieus.
Hij kwam binnen en sprak de woorden
die alles veranderden.
« Luister, je wilt toch niet dat je man eruitziet als een loser, of wel? » voegde hij eraan toe.
« Dit is het spaargeld van onze dochter, » fluisterde ik, terwijl ik naar de baby in mijn armen keek. « Mama heeft het bewaard voor haar studie… »
‘Haar studie? Meen je dat nou?’ onderbrak Chris haar, met een blozend gezicht. ‘Ze is pas een maand oud. Ik heb de auto nu nodig. Wees niet zo egoïstisch. Regel het geld gewoon.’
Volgens hem was ik juist egoïstisch omdat ik dat geld opzij had gezet voor de toekomst van onze dochter in plaats van haar een nieuwe auto te kopen.
« Wees niet egoïstisch.
Maak gewoon de overschrijving, meer niet. »
« Nee, » antwoordde ik met een stem die harder klonk dan ik bedoelde, maar verdriet en de uitputting van het jonge moederschap hadden me volledig uitgeput.
Hij keek me aan alsof ik hem net een klap had gegeven.
‘Laatste kans,’ gromde hij. ‘Geef me dit geld, anders vertrek ik.’
Mijn mond viel open, maar toen ik hem aankeek, begreep ik dat er maar één ding was dat ik kon doen.
« Geef me dit geld,
anders vertrek ik. »
Hij pakte meteen zijn koffer in en vertrok. Hij nam niet eens afscheid van zijn dochter.
Chris sloeg de deur zo hard dicht dat de baby gillend wakker werd. Terwijl ik naar zijn wiegje snelde, hoorde ik hem van buiten huilen.
« Geen enkele man wil je nu nog, met een kind! Je had voor mij moeten kiezen! Lijd nu maar! »
« Geen enkele man zal je meer willen
nu je een kind hebt! »
De daaropvolgende twee jaar was het volkomen stil. Geen telefoontjes, geen bezoekjes, geen cent aan pensioen.
Ik werkte me een slag in de rondte met twee banen, terwijl ik tegelijkertijd probeerde een aanwezige moeder te zijn. Ondertussen vertelden gemeenschappelijke vrienden me dat Chris het goed naar zijn zin had.
« Oh, hij is in Miami met een meisje dat half zo oud is als hij, » vertelde een van hen me in de supermarkt.
« Heb je het gehoord? Hij heeft een schitterende rode sportwagen gekocht, » vertelde een ander me aan de telefoon.
Ik had twee banen
en probeerde tegelijkertijd een aanwezige moeder te zijn.
« Nu reist hij door Europa! Hij zegt dat hij nog nooit zo gelukkig is geweest! » riep de laatste, bijna jaloers.
Ik heb zo vaak in mijn kussen gehuild dat ik de tel kwijt ben geraakt. Ik dacht dat zijn laatste vloek, « Lijd nu maar, » werkelijk was uitgekomen.
Toen veranderde er iets.
Ik vond een nieuwe baan, die goed genoeg betaalde om mijn tweede baan op te zeggen. Een jaar later begon ik met avondlessen.
Ondertussen werd mijn dochter het meest stralende en fascinerende deel van mijn leven. Ze was een lachend, vrolijk meisje dat me nodig had.
En het feit dat ze me nodig had, betekende dat ik geen recht had om te falen.
Ze had me nodig,
en dat betekende dat ik me geen mislukking kon veroorloven.
