Een paar dagen later stond ze in paniek voor mijn deur.
Jason hoorde via een bericht van mijn oma dat ik zijn halfbroer of -zus was, en hij was woedend dat ze me geheim had gehouden.
Ik stemde ermee in om met Jason te praten, maar ik wilde mijn moeder geen plezier doen.
Toen we elkaar ontmoetten, bood Jason me zijn excuses aan voor iets wat nooit zijn schuld was geweest.
We hebben urenlang gepraat en de foto’s en brieven bekeken die oma discreet voor hem had bewaard.
Die dag, tijdens een kopje koffie, begonnen we een band op te bouwen – een band die onze moeder ons zo lang had ontzegd.
Ter illustratie gaf Jason toe dat hij zijn hele leven onder haar invloed had gestaan, zonder zich tot dat moment te realiseren hoe controlerend en egocentrisch ze was.
In de weken die volgden, ontmoetten we elkaar regelmatig – we deelden onze verhalen, deelden stukjes van onszelf en haalden de verloren jaren in.
Ondertussen bleef onze moeder bellen en langskomen, smekend om vergeving.
Maar we namen niet op.
