De ochtend begon, zoals zo vaak, met hoofdpijn en de bekende, metaalachtige angst. Anna kwam langzaam uit bed, voorzichtig om Ethan, die naast haar lag te slapen, niet wakker te maken. Ze sloop naar de keuken, zette de waterkoker aan en pakte een droog, vergeten stukje kaas uit de koelkast. Haar gedachten, als een zwerm hardnekkige vliegen, draaiden om hetzelfde, constante probleem: geld. Of beter gezegd, het gebrek daaraan.
Ethan werkte parttime en zweefde tussen freelance opdrachten met een duidelijk gebrek aan urgentie. De grootste financiële last rustte op Anna’s schouders. Haar schamele accountantssalaris was elke maand bijna op, goed voor de huur, nutsvoorzieningen, eten en de eindeloze, uitputtende schulden van haar schoonmoeder, Eleanor.
De waterkoker ging uit. Anna goot kokend water in een mok en voegde er een scheutje melk aan toe. De warmte die zich door haar lichaam verspreidde, was een tijdelijke, welkome verlichting. Net op dat moment kwam Ethan de keuken binnen, zijn gezicht grimmig en ochtendlijk.
« Goedemorgen, » zei Anna zachtjes, terwijl ze probeerde haar stem neutraal te houden.
« Wat is daar nou goed aan? » mompelde hij. « Die oude vrouw belt weer. »
Anna zuchtte. « Die oude vrouw, » zoals Ethan zijn moeder noemde, was de ware nachtmerrie van hun huwelijk. Eleanor bemoeide zich er constant mee, bekritiseerde Anna en eiste bovenal geld.
« Wat is er nu weer aan de hand? » vroeg Anna.
« Ze zegt dat ze meer geld nodig heeft. Ze kan de lening niet betalen. »
Een golf van verontwaardiging spoelde over Anna heen. « Ethan, meen je dat nou? We hebben de schuld voor haar nieuwe televisie pas vorige maand afbetaald. »
« Wat moet ik nu doen? Ze is mijn moeder! » snauwde hij.
« Ik weet het, » antwoordde Anna, haar stem verhief ondanks haar beste inspanningen. « Ik weet dat ze gewend is om op kosten van anderen te leven, en ik weet dat jij haar in de problemen brengt. » « Je begrijpt me helemaal niet! » barstte Ethan uit. « Ik doe dit voor de familie! »
« Je doet dit voor het gezin? » herhaalde Anna bitter. « Je bedoelt, al je problemen op mijn schouders leggen? Ik werk ook, Ethan. Ik ben het zat om schulden te hebben, ik ben het zat om je onverantwoordelijkheid te dragen. »
« Dus zo is het nu? » Ethan sprong op van zijn stoel, zijn gezicht rood van woede. « Denk je dat ik niets doe? Zonder mij zou je niets hebben! »
« Wat zou ik willen, Ethan? » antwoordde Anna met een nieuwe, stalen toon in haar stem. « Zou ik wachten tot jij je verwaardigde een cent te verdienen? »
Hij staarde haar aan, ziedend van woede. Er heerste een gespannen, akelige stilte in de kleine keuken.
