Gelach galmde door de zaal. Grace verstijfde, haar ogen vulden zich met tranen.
Vanaf de eerste rij voelde Anna de pijn alsof het haar eigen pijn was. Jarenlang had ze deze beledigingen in stilte verdragen. Maar de aanblik van Grace die aarzelde, brak iets dieps in haar.
Ze stond langzaam op. Haar voetstappen echoden terwijl ze naar het podium liep. De zaal werd stil.
Toen ze de microfoon pakte, klonk haar stem aan het begin
Het trilde, maar werd toen vurig en standvastig.
« Dertig jaar lang heb ik naar je leugens geluisterd. Je hebt me bespot toen ik vijf kinderen droeg. Je hebt ze op school bespot. En nu, zelfs nu mijn dochter klaar is om haar gave te delen, bespot je me opnieuw. Wil je de waarheid? Hier is die. »
De menigte boog zich naar voren.
« Deze kinderen zijn van Richard Hale. Hij was hun vader. En hij is weggegaan – niet omdat ik hem heb bedrogen, maar omdat zijn trots de waarheid niet aankon. Als je me niet gelooft, test dan het DNA. Je zult zien dat ik nooit heb gelogen. »
De zaal vulde zich met zuchten. Anna’s stem werd steeds scherper.
« Ik kan vergeven wat Richard me heeft aangedaan. Maar ik zal nooit iemand vergeven die mijn kinderen probeert te kleineren. Het is niet onze schande – het is de zijne. En als je om ze lacht, dan is de schande ook de jouwe. »
