De zaal werd stil. Toen, langzaam, brak er applaus los – eerst zacht, toen steeds luider, totdat het publiek in een daverend gelach uitbarstte.
Grace veegde haar tranen weg, hief haar kin op en begon te zingen. Haar stem steeg, krachtig en prachtig, en vulde de zaal met een kracht die door geen enkel vooroordeel gebroken kon worden.
Op het podium stond Anna naast haar dochter, en voelde ze hoe de last van drie decennia eindelijk van haar afviel.
Voor het eerst sinds 1995 werden Anna en haar kinderen niet langer gedefinieerd door gefluister en verlatenheid.
Ze stonden trots. Ze stonden samen.
En de stilte die hen ooit had veroordeeld, werd eindelijk doorbroken – dit keer met waarheid en waardigheid.
