David, de oudste zoon, hield van auto’s tekenen en droomde ervan ze te bouwen.
Naomi, dapper en trouw, kwam op voor haar broers en zussen.
Dromer Grace vulde hun kleine huis met liedjes en poëzie.
Lydia was slim en ambitieus, met een talent voor cijfers.
Ruth, de stille, week zelden van Anna’s zijde, haar handje rustte altijd in dat van haar moeder.
Maar ongeacht hun talenten zag de maatschappij maar één ding: « vijf kinderen met een blanke moeder. »
Lessen in liefde
Richards afwezigheid achtervolgde hen. Zijn naam hing als een schaduw over de tafel, in de klaslokalen en zelfs in hun spiegelbeeld.
Toen David tien werd, stelde hij Anna eindelijk de vraag waar ze zo tegenop had gezien.
« Waarom haat papa ons? »
Anna knielde naast hem neer en veegde zijn tranen weg. Haar stem brak toen ze zei: « Omdat hij liefde nooit heeft begrepen, David. Het is zijn falen, niet dat van jou. »
Die woorden werden hun schild.
Te midden van de starende blikken en het gefluister kregen de vijflingen meer kracht. Naomi daagde onrecht uit waar ze het ook tegenkwam. Grace zong op schoolfeesten en ontroerde het publiek tot tranen. Lydia zegevierde bij wedstrijden. Ruth schilderde met stille passie. En David, die de last droeg van de rol van « man des huizes », deed allerlei baantjes om het gezin te onderhouden.
Anna’s offers waren eindeloos. Ze sloeg maaltijden over om de kinderen te voeden, liep kilometers als het geld voor benzine op was, naaide oude kleren tot iets draagbaars.
Op haar achttiende verjaardag besloten de vijflingen een feest in haar naam te geven.
