Roberts boeken, verwelkte rozen verwijderen en me afvragen waar mijn charmante nieuwe schoonzoon het over zou willen hebben bij een wijntje dat ongetwijfeld te duur zou zijn.
Donderdagavond brak aan met het enthousiasme van een belastingcontrole. Ik kleedde me gepast voor een bescheiden weduwe – een eenvoudige zwarte jurk die decorum zonder rijkdom suggereerde, gecombineerd met de pareloorbellen van mijn moeder en Roberts kapotte horloge, dat er van een afstand nog steeds deftig uitzag.
Het restaurant dat Marcus had uitgekozen, was er zo een waar « water » met een Frans accent wordt uitgesproken en de obers je aankijken alsof je persoonlijk verantwoordelijk bent voor hun artistieke teleurstelling. Toen ik aankwam, zat Marcus al, en hij zag eruit als een jonge, succesvolle manager.
« Sylvia, » hij sprong bijna op van zijn stoel. « Je ziet er stralend uit. »
« Dank je wel, lieverd. Deze plek heeft echt iets bijzonders. »
En het was iets, nou ja – iets waarvan je je afvroeg of ze niet extra rekenden voor het voorrecht om je minderwaardig te voelen. We bestelden wijn. Hij stond erop een fles te drinken die waarschijnlijk meer lettergrepen bevatte dan mijn middelbareschooldiploma, en stortte zich in een gesprek waarvan hij duidelijk dacht dat het makkelijk zou zijn. Hij begon wijn te mixen als een sommelier met grootheidswaanzin.
« Hoe red je het leven als je alleen bent? »
« Oh, gewoonweg briljant. Tweeënzeventig jaar oefening maakt dat de meeste dingen triviaal lijken. »
« Natuurlijk, natuurlijk. Maar soms kan het overweldigend zijn. Dit grote huis, al die beslissingen. »
Hij viste met de subtiliteit van dynamiet in een forellenvijver.
« Robert zei altijd dat ik genoeg meningen had voor drie mensen. Daarom vermaak ik mezelf. »
Hij lachte – die geoefende directielach die waarschijnlijk wonderen deed bij investeerders en naïeve oudere familieleden. « Dat is geweldig. Maar serieus, maak je je geen zorgen over praktische zaken – financiën, juridische zaken, mensen die misbruik zouden kunnen maken van je vrijgevigheid? »
En daar was het. Het echte probleem, gekleed in bezorgdheid en geserveerd met dure wijn.
« Moet ik me ergens zorgen over maken, Marcus? »
« Ik maak me niet echt zorgen, maar ik ben voorbereid. Je weet hoe ingewikkeld dingen kunnen zijn, vooral voor iemand in jouw unieke situatie. »
« Mijn unieke situatie? » Alsof weduwnaar zijn een zeldzame aandoening is. « En welke situatie is dat precies? »
Hij boog zich voorover en zijn stem werd zachter tot die vertrouwelijke toon die mannen gebruiken als ze iets moeten uitleggen aan een tengere vrouw. « Nou ja, alleen wonen, belangrijke beslissingen nemen zonder iemands steun, jezelf blootstellen aan mensen die niet per se je beste belangen voor ogen hebben. »
Waarschijnlijk kwetsbaar voor aanvallen van mensen zoals hij.
« Wat aardig van je om rekening te houden met mijn gevoeligheden. »
« Ik was eigenlijk met mijn advocaat aan het overleggen over beschermende maatregelen voor mensen in soortgelijke situaties. »
« Beschermende maatregelen. Wat charmant neerbuigend. Over wat voor soort bescherming hebben we het? »
Hij greep in zijn jas met de gratie van een goochelaar die een konijn uit een hoed tovert. Hij haalde er een map uit, die hij als de Heilige Graal op tafel legde. « Alleen de basisdocumenten. Niets dramatisch. Alleen voorzorgsmaatregelen voor het geval je hulp nodig hebt bij het nemen van belangrijke beslissingen. »
Ik opende de map met het enthousiasme van iemand die een levende slang hanteert: volmacht, financieel toezicht, medische beslissingsbevoegdheid. Volledige controle vermomd als zorg en liefde.
« Dat is nogal uitgebreid. »
« Mijn advocaat is gespecialiseerd in ouderenzorg. Hij heeft veel soortgelijke zaken als die van jou behandeld. »
Zaken zoals de mijne. Het was duidelijk dat ik nu een casestudy was. Hoe fascinerend.
« Is Emma op de hoogte van dit goed doordachte initiatief? »
« Hij vindt het briljant. Serieus, Sylvia, we willen je gewoon beschermen tegen iedereen die misbruik zou kunnen maken van je vertrouwen. »
Mijn goedgelovige aard. De jongen had echt zijn huiswerk gedaan.
« Van wie precies? »
« Je weet wel – oneerlijke aannemers, louche beleggingsadviseurs, familieleden die plotseling geïnteresseerd zouden kunnen raken in je lot. »
Familieleden die plotseling geïnteresseerd zouden kunnen raken. De ironie was zo intens dat het net zo goed als dessert geserveerd had kunnen worden.
« Wat profetisch van je om zulke problemen te voorzien. »
« Het is gewoon gezond verstand. Zulke dingen zijn veel makkelijker te hanteren voordat er complicaties ontstaan. »
Complicaties zoals het behouden van de controle over je leven.
« Ik begrijp het. En het moet snel worden afgehandeld omdat…? »
« Want in situaties als deze is tijd essentieel. Hoe langer je wacht, hoe meer vragen er kunnen rijzen over je vermogen om zulke beslissingen te nemen. »
Mijn opties. Hij was al bezig met de voorbereidingen om mij incompetent te verklaren.
« Nou, » zei ik, terwijl ik mijn aktetas dichtdeed en mijn handen erop legde alsof ik hem zegende. « Dit vereist zeker zorgvuldige overweging. »
Opluchting verscheen op zijn gezicht, alsof hij net een belangrijke klant had binnengehaald. « Natuurlijk. Neem uw tijd, hoewel mijn advocaat benadrukte
