De meeste dingen gingen goed, behalve de familiediners op zondag. Marcus en Sandra kwamen elke week langs, en die avonden waren altijd ongemakkelijk. Sandra was nooit echt dol op me geweest en ze deed geen moeite om dat te verbergen.
« Zoya, wat is dat voor shirt? » zei ze, terwijl ze me aankeek alsof ik uit een vuilnisbak was gekropen. « Je kleedt je alsof je nog op de middelbare school zit. Maakt je uiterlijk je dan niets uit? » Familiespelletjes
Marcus zou alleen maar lachen. « Sandra probeert je alleen maar te helpen, zus. Ze weet alles over mode. »
Het ergste was Sandra te zien pronken met kleren die ze had gekocht met geld dat Marcus van me had geleend. Ze paradeerde rond in een nieuwe designerjurk en vertelde hoe belangrijk het was om « te investeren in kwaliteitskleding ». Meestal rende ik dan zo snel mogelijk naar mijn kamer en beweerde dat ik werk te doen had. Dan hoorde ik Sandra’s stem de trap op rennen: « Daar gaat ze weer, ze rent terug om zich te verstoppen in haar kleine bubbel. Ze zal nooit volwassen worden als ze het echte leven blijft vermijden. »
Ik hield mijn mond en bleef sparen. Het zou niet lang meer duren voordat ik er afstand van kon doen.
Toen besloot ik een welverdiend weekendje weg te gaan en mijn vriendin Jessica te bezoeken in haar landhuis. Maar toen ik zondagavond terugkwam, voelde ik iets vreemds: er stonden te veel auto’s op de oprit en elke kamer in het huis was verlicht. Toen ik naar de voordeur liep, zag ik speelgoed verspreid over de veranda liggen.
Ik liep naar binnen en zag complete chaos.
Tommy en Emma renden door de woonkamer, Marcus sjouwde dozen naar boven en Sandra stond midden in de drukte en schreeuwde bevelen alsof het haar eigen bevelen waren.
« Wat is er aan de hand? » vroeg ik, terwijl ik met mijn weekendtas in de deuropening stond.
Iedereen stond erbij en staarde. Mijn ouders kwamen de keuken uit en keken schuldbewust.
Marcus zette zijn doos neer. « Hé, zus. Dus, de plannen zijn gewijzigd. Ik ben mijn baan kwijt en we kunnen de huur niet meer betalen. »
