De tafel was lang genoeg voor twintig mensen, maar er zaten er maar vijf aan: Ethan, zijn moeder, zijn vader, zijn jongere zusje Sophie en Lena.
Ethans vader was vriendelijk maar stil, verdiept in de krant.
Vivian leidde het gesprek.
Of beter gezegd, het verhoor.
« Dus, Lena, » begon ze, « wat doen je ouders? »
« Mijn moeder overleed toen ik twaalf was, » zei Lena zachtjes. « Mijn vader heeft een kleine garage. »
Vivians glimlach werd breder.
« Monteur? Wat… hardwerkend. »
Sophie grijnsde.
« Repareert u ook auto’s? »
Ethans hand streek onder de tafel langs die van Lena in een stille verontschuldiging.
Maar Vivian maakte zijn zin niet af.
« Mijn zoon vertelde me dat u in de marketing werkt? Zeker niet voor een groot bedrijf. »
« Nee, mevrouw, » antwoordde Lena beleefd. « Ik werk bij een klein bureau. Maar ik studeer voor mijn MBA. »
« O, » zei Vivian, terwijl ze een imitatie veinsde. « Ambitie. Wat charmant. »
En toen, op haar liefste toon, voegde ze eraan toe:
« Zeg eens, schat, denk je dat je onze levensstijl echt kunt volhouden? »
Deel 4: Vernedering
Toen het hoofdgerecht kwam, pakte Lena een glas water.
Maar voordat ze een slok kon nemen, boog Vivian zich voorover en zei luid:
« Ethan, ik hoop dat je hier goed over nagedacht hebt. Trouwen met iemand lager dan jij kan de reputatie van de hele familie ruïneren. »
De kamer werd stil.
Ethans gezicht kleurde rood.
« Mam, zo is het genoeg… »
« Nee, schat, » onderbrak ze. « Ik ben gewoon eerlijk. Dat meisje kan zich nog geen fatsoenlijke jurk veroorloven. »
Lena’s handen trilden.
« Mevrouw Morgan, ik… »
Maar voordat ze haar zin kon afmaken, pakte Vivian het glas en gooide water in Lena’s gezicht.
« Je zult me er ooit dankbaar voor zijn, » zei Vivian kil. « Liever een nat gezicht nu dan een leven vol schaamte later. »
Deel 5: Stilte
Even bewoog niemand.
Ethan stond woedend op.
« Mam! Wat is er met je aan de hand?! »
Vivian veegde haar mond af met een servetje.
« Ik bescherm dit gezin. »
Lena veegde haar gezicht af met trillende handen.
Er vormde zich een brok in haar keel, maar ze weigerde te huilen.
Ze stond op.
« Bedankt voor het eten. »
Met alle waardigheid die ze kon opbrengen, draaide ze zich om en liep naar de deur.
Ethan volgde hem.
Voordat ze de hal bereikten, ging echter de voordeur open.
En een lange man in een donker pak stapte naar binnen. Deel 6: De Vreemdeling
De man keek de kamer rond – zijn blik scherp en gebiedend.
Vivian verstijfde.
« Ryan? Je bent te vroeg! »
Hij gaf geen antwoord.
Zijn blik was al op Lena gericht – druipend, vernederd, naast Ethan staand.
« Wat is er aan de hand? » vroeg hij.
Niemand zei iets.
Dus draaide hij zich naar Lena om.
« Gaat het? »
Ze aarzelde.
« Het gaat wel. »
Hij fronste.
« Je ziet er niet goed uit. »
Vivian forceerde een lach.
« Niets aan de hand! Een klein misverstand. »
Maar Ryans toon was ijskoud geworden.
« Wat voor misverstand eindigt ermee dat iemand water over je heen gooit? »
Deel 7: De Onthulling
Ethan sprak eindelijk.
« Ryan, dit is mijn verloofde, Lena. »
Ryans uitdrukking veranderde.
Hij keek haar opnieuw aan, bestudeerde haar gezicht – en toen werden zijn ogen groter.
« Lena? »
