Het was winter in Seattle toen Eleanor Price de meisjes voor het eerst zag – drie in getal, dicht opeengepakt achter de afvalcontainer van de supermarkt waar ze de nachtdienst had. De oudste leek amper vijftien; de jongste kon niet ouder dan acht zijn.
Ze bibberden, waren smerig en uitgehongerd. Toen Eleanor voorzichtig een boterham neerzette, deinsden ze terug alsof ze verwachtten geslagen te worden.
« Het is goed, » fluisterde ze. « Je bent me niets verschuldigd. Eet gewoon. »
Dat deden ze.
Dat was het begin: een stille daad van medeleven die hun hele leven zou veranderen.
Elke avond daarna stopte Eleanor onverkochte sandwiches, gekneusde appels en overgebleven gebak in een papieren zak. Ze zette die bij de afvalcontainer en keek dan vanuit haar oude sedan toe hoe de meisjes uit de schaduw tevoorschijn kwamen om de zak op te halen.
Uiteindelijk vertrouwden ze haar genoeg om te spreken. De oudste stelde zich voor als Leah, de anderen als Rose en Claire.
Ze noemden zichzelf zussen, hoewel Eleanor vermoedde dat hun band eerder door wanhoop dan door bloed was gesmeed. Ze vroeg nooit om details.
Ze wist dat sommige waarheden te fragiel waren om aan het licht te brengen.
Tien jaar lang bewaarde Eleanor hun geheim. Ze vond een verlaten gereedschapsschuur achter een kerk en knapte die op met dekens en een kacheltje. Als ze wat geld over had, kocht ze tweedehandskleding voor ze.
Ze heeft het aan niemand verteld, niet aan haar collega’s, niet aan haar dominee, zelfs niet aan de broer van haar overleden man of aan de laatste familie die ze nog had.
Toen, op een nacht, waren de meisjes verdwenen.
Het schuurtje was leeg, op een enkel briefje op de muur na:
« Dank u wel, juffrouw Eleanor. We zullen u trots maken. »
Ze hoorde nooit meer iets van hen.
