Jaren verstreken. Eleanor werd ouder. Haar haar werd zilver, haar lichaam trager. Ze zat vaak bij haar raam en vroeg zich af waar ze gebleven waren, of ze het hadden overleefd, of ze zich haar nog herinnerden – of dat ze slechts een kort hoofdstuk in een tragisch verhaal was geweest.
Op een zonnige middag reed een strakke, zwarte SUV haar oprit op. Eleanor stond verbaasd op haar veranda toen de deur openging.
Een vrouw stapte naar buiten – lang, beheerst, gekleed in een marineblauw pak. Haar blik bleef op die van Eleanor gericht en de tijd stond stil.
Het was Leah.
Er stapten nog twee vrouwen naar buiten: Rose in een medisch uniform en Claire in een uniform van de luchtmacht.
“Juffrouw Eleanor?” Leahs stem trilde.
Eleanor bedekte haar mond. « Mijn meisjes? »
Ze renden naar voren, lachend en huilend tegelijk, en omhelsden haar. Eleanor rook parfum, rook en kerosine – het bewijs van de levens die ze hadden opgebouwd.
Leah legde alles uit. Jaren eerder, nadat Eleanor hen had geholpen te overleven, had een jeugdhulporganisatie hen gevonden. Het was een lange, pijnlijke weg – therapie, pleegzorg, avondlessen – maar ze waren bij elkaar gebleven. En ze waren haar nooit vergeten.
« Je hebt ons leven gered, » zei Rose met tranen in haar ogen.
« Ik heb je alleen maar eten gegeven, » mompelde Eleanor.
“Je gaf ons waardigheid,” antwoordde Claire.
Ze openden de kofferbak van de SUV. Deze zat vol met boodschappen, dekens, nieuwe kleren en huishoudelijke artikelen.
« Wat is dit allemaal? » vroeg Eleanor.
Leah glimlachte. « Je hebt ons tien jaar lang gevoed. Nu is het onze beurt. »
De vrouwen vulden haar voorraadkast, repareerden haar traptreden, vervingen haar lampen. Ze zetten thee en dekten de tafel, net zoals Eleanor dat vroeger in de schuur deed.
Toen gaf Leah haar een envelop. Er zat een foto in: drie jonge meisjes lachend voor een jongerencentrum. Op de achterkant stonden de woorden:
“Voor de vrouw die ons zag toen niemand anders dat deed.”
Eleanor veegde haar tranen weg. Ze dacht dat dit het einde was, maar dat was niet zo.
« We zijn een non-profitorganisatie begonnen, » zei Leah zachtjes. « Die heet The Price Foundation. Die biedt huisvesting, onderwijs en geestelijke gezondheidszorg aan dakloze jongeren in heel Washington. » Ze legde een hand op die van Eleanor. « We hebben hem naar jou vernoemd. »
Eleanors adem stokte. « Na… mij? »
