Het was woensdag toen Thomas besloot om eerder dan gepland naar huis te komen, zonder waarschuwing. De bestuursvergadering in Genève was eerder afgelopen dan verwacht, en voor het eerst voelde hij plotseling de behoefte om zijn zoon te zien. Hij stopte bij een chique boetiek en kocht een Italiaanse miniatuurauto in beperkte oplage, waar Lucas ooit over had gesproken toen hij door een catalogus bladerde. Het leek hem een goede manier om weer eens iets vaderlijks te doen.
Toen hij bij de villa aankwam, was er geen personeel om hem te begroeten. Hij had hen de dag ervoor met een boodschap voor de middag weggestuurd. Met het speelgoed in de ene hand en de aktetas in de andere sloop hij op zijn tenen door de achterdeur, in de hoop Lucas te verrassen. Maar wat hij zag toen hij de gang in stapte, deed hem als aan de grond genageld staan. Daar, midden in de grote woonkamer, stond Clara, het dienstmeisje, die deed alsof ze een brullende dinosaurus was, met een dweil als manen om haar hoofd gebonden. Lucas lag dubbel van het lachen, tranen van vreugde in zijn ogen. Clara speelde niet zomaar – ze acteerde. Ze gromde, wankelde, brulde opnieuw en stortte toen als een verslagen draak op de grond. Lucas kroop naar haar toe en sloeg zijn armen om haar nek.
*Autodealer*
*Dit zou een foto van drie mensen kunnen zijn.*
En toen kwam het moment dat Thomas’ wereld in duigen viel. Lucas fluisterde: « Mam. » Thomas liet de speelgoedauto vallen, die met een plof op de grond terechtkwam. Clara draaide zich verrast om. Lucas keek op, plotseling geschrokken. Maar Thomas schreeuwde niet, stelde geen vragen; hij liep gewoon naar zijn zoon toe, knielde naast hem neer en omhelsde hem stevig, trillend.
« Hij noemde je mam, » zei Thomas, zijn stem brak. Clara’s ogen vulden zich met tranen.
« Ik heb het hem niet verteld. Hij begon het een paar dagen geleden te zeggen. Ik heb geprobeerd hem te corrigeren… »
Thomas ontmoette haar blik voor het eerst, niet als werkgever, maar als vader. En voor het eerst in jaren voelde hij iets kraken: de muur, de afstand, de kilte.
« Dank u wel, » mompelde hij, « dat u mij mijn zoon hebt teruggegeven. »
