– bevestigend… Ik denk maar na. Over wat er gebeurd is en wat er zou kunnen gebeuren.
Ze werden stil en luisterden naar het geluid van het water onder hun voeten. De brug was oud maar stevig, alsof hij alle gesprekken uit het hoofd had geleerd die hier al tientallen jaren waren gehouden. Suzanne vond dat deze plek, hoewel gewoon, plotseling zinvol was.
“Ik weet dat je een verleden hebt dat je liever achter je laat”, zei Christopher. “Maar Ik wil niet dat je haar vergeet.”Ze heeft je gevormd. En ze heeft je sterk gemaakt.
“En jij?”Ze keek in zijn ogen. – Je hebt ook je eigen verhaal. En veel pijn.
“Misschien hebben we elkaar daarom ontmoet”, antwoordde hij. – Omdat we geen perfectie nodig hebben. Alleen de waarheid.
Susanna pakte zijn hand. Ze voelde een warmte die niet alleen fysiek was. Het was iets dieper, alsof zijn aanwezigheid de donkerste hoeken van haar ziel kalmeerde.
“Ik weet niet wat de toekomst voor ons in petto heeft”, fluisterde ze. “Maar Ik wil het graag met je onderzoeken.”
“Laten we dan beginnen. Niet onmiddellijk uit liefde, niet uit Beloften. Alleen van de aanwezigheid.
Ze glimlachte. En zo begon hun gemeenschappelijke pad – niet ideaal, maar echt.
Weken zijn voorbij. Ze ontmoetten elkaar steeds vaker, niet alleen in het restaurant. Ze liepen in parken, lazen samen boeken en wisselden herinneringen uit. Christopher liet Susanna de plaatsen zien waar hij opgroeide, en ze deelde verhalen over de mensen uit het weeshuis, wiens gezichten ze nog steeds in haar hart droeg.
Ik droomde er ooit van om mijn eigen kleine plek te hebben, een boekencafé. Het is zo ‘n rustige, vredige plek waar iedereen kon komen en gewoon zijn”, zei ze op een avond, met een mok thee in haar handen.
Christopher glimlachte.
Misschien is alles nog niet verloren. Als je er nog steeds over nadenkt, laten we het samen doen.
Susanna keek hem onzeker aan.
