Suzanne hield de doos zo zachtjes vast alsof hij van het dunste glas was gemaakt. Een klein sprankje hoop pulseerde in haar, iets wat ze al jaren niet meer had gevoeld. Het licht van de oude kroonluchter in het restaurant flikkerde op de zloty-deksels, en voor haar keek Christopher aandachtig, met ogen vol emoties die hij te lang had verborgen.
– Waar ben je?.. Heb je dit genomen? “Wat is het?”vroeg ze zachtjes, hoewel haar stem trilde als een blad.
“Ik heb dit lang geleden gekocht. Ik dacht dat ik het nooit meer aan iemand zou geven. Maar jij… Je deed me aan haar denken. Over mijn zus. Over hoe ze toch van het leven hield”, antwoordde Christopher.
Susannah opende voorzichtig het deksel. Binnenin was een delicate hanger met een klaver, een symbool van hoop. Klein, maar expressief. De initialen “ZK”Susanna, Krzysztof waren gegraveerd op de achterkant. Een ongeluk? Of het lot?
“Hij is mooi… – ze fluisterde en keek naar de kleinigheid. “Ik weet niet of ik het aankan.”…
“Je hoeft niets te zeggen. Ik … .. Ik wilde dat je iets had om je eraan te herinneren dat je niet alleen bent.
Op dat moment kreeg Krzysztof een telefoontje. Hij verontschuldigde zich en ging naar buiten, haar alleen achterlatend aan de tafel. Suzanne keek weer naar de hanger. Ze raakte het aan met haar vingers, drukte het tegen haar hart en sloot haar ogen.
Voor het eerst in jaren voelde ze zich niet leeg.
De volgende dag ontmoetten ze elkaar op de oude brug, waar de wind Suzanne ‘ s haar zachtjes over de rivier blies. Christopher leunde tegen de reling, keek haar aan met een lichte glimlach die iets dieper verborg-misschien angst, misschien hoop.
“Gaat het?”Wat is het?”vroeg ze, kwam langs.
