De gasten mompelden instemmend. Sommigen kwamen zelfs naar me toe om me te omhelzen. Ik glimlachte door mijn tranen heen en probeerde mezelf in bedwang te houden, maar diep van binnen trilde ik. Ik had gedroomd van een perfecte bruiloft – en nu was het een publiek schandaal geworden.
Na de chaos stormde Margaret naar buiten. De bruiloft ging moeizaam verder, maar Daniel en ik dansten toch. Elke keer dat ik mijn spiegelbeeld zag – kaal, met een beetje uitgelopen make-up – voelde ik me zowel gebroken als herboren.
Later die avond vertelde Daniel mij iets dat mijn kijk op alles veranderde.
Hij zei dat Margaret jaren geleden haar eigen haar was verloren – tijdens de chemotherapie voor borstkanker – maar in plaats van er kracht uit te putten, raakte ze verbitterd en beschaamd. « Ze heeft jarenlang pruiken gedragen, » zei Daniel zachtjes. « Ze kon het niet verdragen dat iemand anders hetzelfde meemaakte als zijzelf – en al helemaal niet met gratie. »
Die onthulling trof me als een golf. Het was geen excuus voor wat ze deed, maar het verklaarde haar wreedheid. Ik besefte dat haar aanval niet alleen op mij gericht was – het ging om haar eigen spiegelbeeld.
De volgende dag ging een video van het incident viraal. Duizenden reacties stroomden binnen – de meesten steunden me. Mensen met alopecia, kankerpatiënten en zelfs vreemden stuurden me berichten waarin ze zeiden dat ik hen had geïnspireerd. Sommigen noemden me ‘de dappere bruid’.
Maar Margaret? Ze weigerde met ons te praten. Wekenlang negeerde ze Daniels telefoontjes. Ik dacht dat dat misschien wel het beste was – totdat ik onverwachts een brief in de bus kreeg met haar handschrift erop.
Het was geen verontschuldiging – althans, nog niet. Maar het was wel iets dat tot een nog verrassender wending zou leiden.
De brief arriveerde op een dinsdagochtend. Mijn handen trilden toen ik hem opende. Binnenin, geschreven in trillend, cursief schrift, stonden de woorden:
