Ik noemde haar Clara. Er had een klein rompertje in haar ziekenhuistas gezeten met de naam in paars garen gestikt. Dat was genoeg voor mij. Clara. Het voelde goed.
Binnen een week begon ze te glimlachen. Elke keer als ze haar vingers om de mijne wikkelde, voelde het alsof ze haar hele leven op me had gewacht.
Precies zeven dagen later hoorde ik motoren.
Niet slechts één, maar meerdere. Dat lage, krachtige gezoem dat je huid doet prikkelen. Ik stapte de veranda op met Clara in mijn armen, en mijn adem stokte.
Elf zwarte Rolls-Royces stonden in een rij voor mijn afbrokkelende huisje. Hun chroom glansde in de middagzon, hun ramen zo donker dat ik niet naar binnen kon kijken.
Toen gingen de deuren open.
Mannen in zwarte pakken op maat stapten de een na de ander naar voren en zagen eruit alsof ze tot een overheidsinstantie of geheim genootschap behoorden.
Ze naderden langzaam. Een stak zijn hand op en klopte op mijn deur. Mijn knieën begaven het bijna.
Een lange man met peper-en-zouthaar en een kalme maar formele stem stapte naar voren.
« Bent u Clara’s wettelijke voogd? »
Ik schoof Clara op mijn heup en knikte.
« Ja, » zei ik schor. « Waarom? »
Hij reikte in een leren map, haalde er een envelop uit en gaf die aan mij zonder nog een woord te zeggen. Mijn handen trilden toen ik het opende. Binnenin zaten papieren – officiële documenten met zegels in reliëf, samen met een brief van een advocaat.
Ik ging op de schommel van de veranda zitten en hield Clara dicht tegen me aan terwijl ik de eerste pagina doorbladerde.
Clara was niet zomaar een verlaten baby. Haar biologische ouders waren jonge, succesvolle tech-ondernemers – ze bouwden snel, leefden moedig en blijkbaar met een groot hart. Ze waren omgekomen bij een tragische huisbrand, slechts enkele weken na haar geboorte.
Clara was hun enige kind. Hun enige erfgenaam.
Alles wat ze bezaten – van een uitgestrekt herenhuis in de staat tot investeringen, auto’s en een bankrekening die mijn mond deed openvallen – was van haar. Maar omdat niemand haar opeiste, zat het allemaal vast in een juridisch niemandsland.
Tot ik.
Ik keek op naar de mannen in pak die zwijgend op mijn grasveld stonden, die elf zwarte auto’s die glimmen als een surrealistische droom.
