Toen ze het station weer bereikte, voelde het bruisende lawaai van aankondigingen en voetstappen vreemd geruststellend. Het onbehagen dat zich om haar borst had gewikkeld, begon los te komen.
Marks stem echode in haar hoofd: Je bent nu in orde.
Het was niet alleen geruststelling. Het was een belofte.
Ze realiseerde zich toen dat bescherming niet altijd komt in de vorm van iemand die fysiek aan je zijde staat. Soms komt het voort uit de stille zekerheid dat iemand daarbuiten zo vurig van je houdt dat ze je angst voelen alsof het hun eigen angst is.
Mark was mijlenver weg geweest, maar toch was hij nog bij haar geweest. Over haar waken op een manier die niemand anders kon.
