Claire heeft de man uit de trein nooit meer gezien. Misschien was hij ongevaarlijk, misschien niet. Maar uiteindelijk maakte het niet uit. Waar het om ging, was de les die verborgen zat in die ongemakkelijke avond.
Liefde gaat niet alleen over grote gebaren, jubilea of bloemen op tafel. Het gaat over aanwezigheid – ongezien, onwrikbaar en soms onverklaarbaar. Het gaat om vertrouwen dat sterk genoeg is om je te verankeren wanneer angst je dreigt weg te vagen.
Toen Claire in de volgende trein stapte, voelde ze zich niet langer alleen. Ze droeg de stem van Mark met zich mee, stabiel en beschermend, het bewijs dat hun band meer was dan fysiek. Het strekte zich uit over afstand en tijd en fluisterde geruststelling, zelfs als hij er niet was.
En terwijl de trein voortsnelde, leunde ze achterover in haar stoel, getroost door een waarheid die ze voor altijd met zich mee zou dragen:
Liefde, als het echt is, heeft zijn eigen manier om ons veilig te houden.
