Terwijl de trein verder ratelde, probeerde Claire haar gedachten te kalmeren. Wees niet paranoïde, zei ze tegen zichzelf. Maar het gevoel wilde niet weggaan. Haar handen grepen haar tas steviger vast.
Toen de aankondiging voor de volgende halte kwam, nam ze een snelle beslissing. Hoewel het niet haar station was, zou ze vroeg opstappen. Iets in haar buik vertelde haar dat het op die manier veiliger was.
Ze pakte haar spullen snel, bijna te snel, alsof de man haar plotselinge urgentie zou opmerken. Ze stond op en liep naar de deuren. Vlak voordat ze uitstapte, deed haar instinct haar omkijken.
De man keek haar nog steeds aan.
Haar hartslag versnelde toen de deuren achter haar sloten. De trein reed weg en droeg hem in de verte. Ze ademde uit, een beverige adem van zowel opluchting als verwarring. Wat was er net gebeurd? Beeldde ze zich gevaar in waar dat niet bestond?
Ze besloot dat ze zou wachten op de volgende trein. Misschien zou de rit rustiger zijn, misschien zou het onbehagen vervagen.
Maar het lot had andere plannen.
