4. Het Diner van de Waarheid
Drie dagen later ontving de familie Ruiz een uitnodiging voor een benefietgala in Madrid. Het evenement werd georganiseerd door Horizon Tech , een van de machtigste technologiebedrijven van het land.
Toen de ceremonie begon, kondigde de gastheer aan:
« Welkom onze eregast, de oprichter en president van Horizon Tech – de heer Alejandro Ruiz ! »
Applaus vulde de zaal.
Maar Don Fernando en Doña Isabel verstijfden in hun stoelen.
Hij was het – dezelfde jongeman die ze hadden weggestuurd – die nu fier, elegant en zelfverzekerd stond.
Alejandro liep naar de microfoon.
« Voordat we beginnen, wil ik graag een verhaal delen, » zei hij. « Een verhaal over een kind dat zijn ouders verloor. Jaren later vond hij ze terug… maar ze verwierpen hem, omdat hij arm was, omdat hij niet kon lopen. Vanavond zijn die ouders er. En nu… weten ze wie ik ben. »
De zaal viel stil.
Doña Isabel barstte in tranen uit en rende naar het podium.
« Alejandro! Mijn zoon! Vergeef ons! We wisten het niet… we herkenden je niet! »
Alejandro’s stem trilde toen hij antwoordde: « Nee, moeder. Je herkende me. Je wilde het gewoon niet geloven. Vertel eens – als ik nog steeds in die stoel zat, zou je me dan nu vasthouden? »
Don Fernando zakte op zijn knieën. « Zoon, het was angst… trots… alsjeblieft, geef ons nog een kans. »
Alejandro schudde zachtjes zijn hoofd.
« Zoek geen vergeving. Zoek de jongen die je die nacht in de regen hebt achtergelaten. Hij is weg. Alleen deze man blijft over – iemand die heeft geleerd dat liefde niet wordt gemeten aan bloed, maar aan het hart dat het geeft. »
Hij legde de microfoon neer, knikte naar het publiek en liep van het podium.
