Ik verspilde geen tijd. Ik droeg haar naar de vrachtwagen en reed rechtstreeks naar de hospik op de basis. De hospik keek haar aan en zag haar toestand. Emily greep mijn hand vast terwijl ze haar onderzochten. Haar grote ogen vulden zich met angst, alsof zelfs de muren haar opnieuw konden verraden.
Terwijl ze bezig waren, ging ik naar buiten en pleegde één telefoontje. Eén telefoontje. Naar een oude bondgenoot. Naar een man die me meer dan één gunst verschuldigd was.
Diezelfde nacht veranderde alles in het huis dat ik ooit het mijne noemde. De jongen stond op het punt te leren wat het betekende om een soldaat te trotseren die meer dan een jaar alleen maar van thuis had gedroomd. Mijn vrouw – Lisa – belde voor middernacht, haar stem schril, paniekerig, schreeuwend woorden die ik nauwelijks hoorde.
Niets deed er meer toe.
Ik keerde terug en verwachtte nachtmerries. In plaats daarvan wachtte me een oorlog die persoonlijker was dan welk vuurgevecht in het buitenland dan ook. Vijftien maanden vechten hadden me hier niet op voorbereid, op het verraad, op het gehuil van mijn kind, op het slagveld in mijn eigen huis.
Haar telefoontje eindigde en haar wanhopige stem galmde nog steeds in mijn oren. Maar de waarheid stond al gegrift in Emily’s trillende lichaam. Geen enkel excuus dat Lisa kon bedenken, kon de aanblik van onze dochter, opgesloten als een dier, uitwissen.
Ik stond buiten de spreekkamer van de dokter, balde mijn vuisten en staarde naar de nachtelijke hemel. Krekels tjilpten kalm en bespotten me met hun ritme. Vijftien maanden kogels ontwijken, en toch was de strijd hier erger omdat de vijand geen uniform droeg.
