Ambers gezicht klaarde op, waarschijnlijk in de veronderstelling dat ze gewonnen had.
Ik deed een stap naar voren en ging recht voor haar staan, oog in oog.
« Vertel eens, Amber… wie heeft me de afgelopen twee jaar belachelijk gemaakt door me een oplichter en een lief meisje te noemen? Wie heeft me verteld dat ik nooit familie van je zou worden, wie heeft niet eens een kaartje gestuurd toen Emma stierf, en wie had het lef om haar naam verkeerd te schrijven toen hij om geld vroeg? »
Ik deed een stap naar voren en ging recht voor haar staan, oog in oog.
« Je bent kinderachtig, » zei Frank. « Het is maar geld. Hij vraagt Emma niet om haar persoonlijke bezittingen. »
« Kinderachtig? » herhaalde ik. « Oké, noem het maar zo, maar ik zweer jullie beiden dat ik dat geld nog liever in de prullenbak gooi dan het aan jullie te geven, » wees ik naar Amber. « Jij hebberige, harteloze opportunist. »
Ze deed haar mond open, maar ik was al klaar. Ik was klaar met haar, met Frank, en met het doen alsof getrouwd zijn met iemand betekende dat ik zijn wreedheid bij volmacht moest tolereren.
Ik verliet de kamer voordat ze nog iets konden zeggen.
Die avond haalde ik mijn naam van mijn studierekening en maakte ik het hele bedrag over naar Tom.
Ik sms’te hem: « Emma’s geld is het veiligst bij jou », om hem van de overboeking op de hoogte te stellen. « Ik leg alles snel uit. »
De volgende ochtend vroeg ik de scheiding aan.
Alleen ter illustratie.
Er waren geen ruzies, geen tranen.
Mijn stem was koel en onbewogen: « Je hebt me laten zien wie je bent, Frank. En nu geloof ik je. »
Frank keek me aan vanaf de andere kant van de keukentafel, waarschijnlijk verbaasd dat een vrouw die hij nog nooit eerder had gezien haar hele leven al in twee koffers had gepakt.
