« Doe je dit echt? » vroeg hij. « Voor geld? »
« Nee, » antwoordde ik. « Ik doe het uit respect, loyaliteit en omdat je Ambers Wet boven mijn verdriet hebt verkozen. »
Hij smeekte niet. Hij zat gewoon te peinzen over het feit dat zijn plichtsgetrouwe vrouw eindelijk wat karakter had ontwikkeld.
Ik ging niet in stukken weg. Ik was op weg naar iets. Iets waar mijn dochter trots op zou zijn.
Tom en ik zijn momenteel bezig met het oprichten van een beurs op Emma’s naam.
In plaats van een druppel op een gloeiende plaat, kunnen we meisjes zoals zij een echte toekomst bieden. Meisjes met geweldige ideeën, die zich oprecht inzetten en de planeet willen redden, één recyclebaar kopje tegelijk.
Beurs voor Milieuleiderschap. Klinkt dat aantrekkelijk?
Amber kan over haar « vooruitgang » tegen iemand anders schreeuwen.
