We spraken af het geld te verdelen over twee klimaatorganisaties die Emma trouw steunde. De een financierde herbebossingsinitiatieven in Zuid-Amerika, en de ander hielp jonge vrouwen hun milieucarrière te ontwikkelen.
Het leek de juiste beslissing. Sterker nog, het leek de beslissing die zij ons gevraagd zou hebben te nemen.
Voor het eerst sinds haar dood hadden Tom en ik het gevoel dat we iets waardevols hadden bereikt.
« Ze zou trots op ons zijn, » zei Tom, zijn stem vol emotie.
Ik knikte, mijn zakdoek stevig vasthoudend. « Ze zou waarschijnlijk zeggen dat het ons eindelijk gelukt is. »
We hebben zelfs een paar keer gelachen. Kun je het geloven? Te midden van al die pijn ontdekten we een moment van vreugde.
Ter illustratie.
Toen kwam mijn stiefdochter opdagen en maakte bijna alles kapot.
Amber was 30, slechts drie jaar jonger dan ik, en ze wilde dat ik het nooit zou vergeten. Ze had vanaf het begin duidelijk gemaakt dat ze me niet mocht.
Dus was ik verrast toen ze vol empathie voor mijn deur stond.
« Hé, » zei ze, ongevraagd de gang in komend. « Ik heb gehoord over… je weet wel. Het ongeluk. Het spijt me zo. »
De woorden werden uitgesproken op een vlakke, geoefende toon. Alsof ze ze in de auto had geoefend.
« Dank je, » zei ik, want wat kon ik anders zeggen?
Ze volgde me de keuken in, haar hakken klikten op de parketvloer. « Dus ik vroeg me af… wat doe je met Emily’s studiegeld? »
Uitsluitend ter illustratie.
Ik knipperde met mijn ogen, verrast door de snelle verandering.
« Dit is Emma. Ze heette Emma. En we geven het weg. Haar vader en ik verdelen het over twee goede doelen die belangrijk voor haar waren. »
Amber trok een grimas. « Wacht, wat? Je geeft het weg? Maak je een grapje? Dat is zo stom! Je kunt het aan mij geven. We zijn familie. »
