Even ter vergelijking.
En dan was er nog mijn tweelingzus, Stacey.
We zijn broer en zus, en eerlijk gezegd, we konden niet meer verschillen. Haar donkere gelaatstrekken en hoekige gezicht contrasteerden met mijn delicate blonde haar.
Ze liet me nooit vergeten dat ze tien minuten ouder was dan ik en grapte vaak: « Ik moet eerst trouwen. »
Maar vanavond leek ze me te steunen. Ze hielp me zelfs voorzichtig mijn jurk in de woonkamer op te hangen.
« Je ziet er morgen fantastisch uit, » zei ze, terwijl ze de stof gladstreek. « Mark heeft geluk dat hij jou heeft. »
« Bedankt, Stace, » zei ik, terwijl ik haar omhelsde. « Ik hou van je. »
Alleen ter illustratie.
« Ik hou ook van jou, zus. »
Die avond ging ik met een glimlach naar bed. Mijn jurk stond uitgestald, mijn familie was om me heen en alles was klaar.
De volgende ochtend werd ik vroeg wakker, opgewonden. Ik ging naar beneden om mijn jurk nog eens te bekijken.
Maar hij was weg.
De lamp hing leeg aan de plafondventilator. Mijn hart zonk in mijn schoenen.
« MAM! » schreeuwde ik. « Mijn jurk… is weg! »
Ter illustratie.
Ze rende de trap af, nog steeds met haar krulspelden in. Haar gezicht verbleekte toen ik naar de lege hanger wees.
« Misschien heeft iemand het verplaatst? » vroeg ze hoopvol.
Hij doorzocht koortsachtig het hele huis. Kasten, slaapkamers, wasruimte – niets. Jake controleerde zelfs de achtertuin.
Iedereen was in de war en bezorgd. Iedereen… behalve Stacey.
Ze was er niet. Mama zei dat ze vroeg was vertrokken om een vriendin te bezoeken.
Om te voorkomen dat hij uit elkaar zou vallen, koos ik voor een oude, crèmewitte baljurk die ik in mijn kast vond. Het leek niet ideaal, maar ik had geen keus.
Twee uur later stond ik achter in de kerk, gekleed in een losse jurk, en probeerde te glimlachen.
Zodra de muziek begon te spelen, kraakten de kerkdeuren achter mij en gingen open.
En daar was ze.
Alleen ter illustratie.
Stacey.
Ik draag een trouwjurk.
