Toen mijn schoonzus Candace belde en mijn kinderen uitnodigde om een week in haar luxe huis te verblijven, vond ik dat de perfecte gelegenheid.
Haar huis was enorm: zes slaapkamers, vier hectare grond en een zwembad dat eruitzag alsof het uit een tijdschrift kwam.
Ik zag mijn dochter, de tienjarige Annie, en mijn achtjarige zoon Dean al in het water spetteren, op de trampoline spelen en tijd doorbrengen met hun twaalfjarige neefje Mikayla, videogames spelen en ‘s avonds laat snacks eten.
Candace klonk optimistisch. « Mikayla verveelt zich zo. Het zou geweldig zijn om ze erbij te hebben. »
Ik aarzelde. « Weet je zeker dat het niet te veel moeite is? »
« Helemaal niet! Je zou me er echt een plezier mee doen. »
Daarmee was de kous af. Ik begon enthousiast te pakken. Ik stuurde de kinderen snacks en zwemkleding en gaf ze zelfs elk $150 voor vermaak.
Even ter illustratie. Om mijn evenwicht te bewaren, gaf ik Mikayla hetzelfde bedrag toen ik ze afzette. Ik geloofde in het tonen van dankbaarheid door daden, niet alleen door woorden – iets wat mijn moeder me altijd heeft geleerd.
Annie gaf me een dikke knuffel en rende naar binnen. « Bedankt, mam. Dit wordt de beste week van mijn leven! »
Dean keek al nieuwsgierig naar het zwembad.
Candace giechelde. « Ze zijn klaar om erin te springen. Mikayla, wil je ze hun kamers laten zien? »
Ze knikte en ik vertrok met een blij gevoel. Ik had me een week vol vreugde, verbondenheid en zonneschijn voorgesteld.
Maar ik had het niet verder mis kunnen hebben.
Drie dagen gingen voorbij zonder ook maar één berichtje. Geen foto, geen meme, geen sms – niets. Dat was niets voor mijn kinderen. Dean was het misschien vergeten, maar Annie was meestal attent en consequent.
Alleen ter illustratie.
