O, dus nu is het crisis? Na al die jaren als wandelende portemonnee te hebben geleefd, voelden ze eindelijk de gevolgen van hun beslissing.
Ik antwoordde: « Daar had ik over na moeten denken voordat ik besloot dat het niet belangrijk voor je was. » Een paar seconden later kreeg ik een berichtje van mijn vader:
Papa: Ga je je ouders echt dakloos laten worden? Ik lachte hardop. De manipulatie was zo overduidelijk dat het lachwekkend was. Ze waren niet dakloos.
Niemand heeft ze eruit gegooid. Ze wilden gewoon niet aan hun spaargeld komen, omdat ze gewend waren dat ik alles betaalde. Ik negeerde ze de rest van de dag. Maar die avond stuurde Eric me een berichtje:
Eric: Man, stuur ze het geld nu. Je maakt van een mug een olifant. » Ik klemde mijn kaken op elkaar. Deze idioot stond op het punt me een preek te geven.
Ik antwoordde: « Je bedoelt het geld dat je erft? Waarom betaal je niet? » Het antwoord kwam meteen:
Eric: Je weet dat ik dat geld nu niet heb. « Oh, dus dat is nou net het punt. Het punt is: wie heeft het geld? Toen ik mijn spaargeld eraan uitgaf, was alles in orde.
Maar toen hij aan de beurt was, had hij ineens geen geld meer. Ik stuurde hem een berichtje: « Nou man, ik denk dat je het er maar mee moet doen… »
Ze hebben jou tenslotte gekozen. Geen antwoord. Ik ging met een onverwacht gevoel van opluchting naar bed.
Eindelijk had ik die ketenen doorbroken. Maar de volgende dag werd het alleen maar erger. Ik werkte in Chicago toen de receptioniste in mijn flat belde.
« Hé Jacob, je ouders zijn er. » Ik liet de telefoon bijna vallen. « Wat? » Het meisje aan de andere kant aarzelde.
Ze zeiden dat het dringend was. En je neemt je telefoontjes niet op? O mijn god! Zijn ze echt naar Chicago gegaan omdat ik ze niet meer betaal?
Ik haalde diep adem, hield mijn hand voor mijn neus en zei: « Laat ze niet binnen. Ik verwacht ze niet. » Er viel een ongemakkelijke stilte.
« Hmm, ze zijn een beetje… opdringerig. » Ik klemde mijn tanden op elkaar.
« Het kan me niet schelen. Zeg dat ze weg moeten gaan. » Ik hing op en kreeg meteen een berichtje:
Mam: We zijn beneden. Doe de deur open. Geen vragen.
Geen uitleg. Gewoon weer een eis. Ik reageerde niet.
Nog een berichtje: « Mam: We gaan pas weg als je met ons praat. » Ik haalde diep adem en leunde achterover in mijn stoel.
Ze hielden stand. Goed zo. Ik was er klaar voor om ze een lesje te leren dat ze nooit zouden vergeten. Ik pakte mijn sleutels en ging naar beneden, kokend van woede bij elke stap.
Ik was niet bang. Ik was woedend. Wat voor moed is er nodig om ongevraagd bij mij thuis in Chicago te verschijnen en geld te eisen alsof het hun privé-pinautomaat was? Ze klopten niet eens aan.
Ze probeerden niet eens hun excuses aan te bieden. Het was pure, schaamteloze druk. Ze dachten echt dat ze me in het nauw konden drijven en me als een klein kind tot overgave konden dwingen.
Ik deed de deur open. En daar stonden ze. Mam.
Pap. En natuurlijk Eric. Schouder aan schouder staand, alsof ze een familie-interventie uitvoeren…
Mama sloeg haar armen over elkaar, haar karakteristieke kritische blik zo scherp als maar kon. Pa stond met een gespannen gezicht, zijn handen in zijn zakken. Zijn ogen straalden een mengeling van teleurstelling en minachting uit.
Alsof hij niet kon geloven dat hij dit zelf moest oplossen. En Eric? Die idioot had het lef om verveeld te kijken, alsof het hem niets kon schelen. Alsof hij niet de oorzaak was van deze hele chaos.
Zodra mama me zag, barstte ze uit in een dramatische toon: « Jacob, eindelijk. We moeten praten. »
Ik leunde tegen de deurpost en sloeg mijn armen over elkaar. « Nee. Je moet gaan. »
Ze knipperde met haar ogen, alsof ze niet kon begrijpen wat ik net had gezegd. « Wat? » « Je hebt het goed gehoord. » Mijn stem was kalm, beheerst, maar vastberaden.
« Je kunt niet naar mijn huis komen en geld eisen. « Dat is waanzin, » snoof papa scherp.
