« Je laat ons echt ons huis verliezen vanwege een kleine wrok? » Ik lachte kil. « Een kleine wrok? » Ik deed een stap naar voren. « Je bedoelt die ene keer dat je besloot dat ik goed genoeg was om je rekeningen te betalen, maar niet goed genoeg om in je testament te staan? » « Die wrok? » kreunde mama, terwijl ze een hand op haar borst sloeg alsof ik haar net een klap had gegeven.
« Jacob, dat is niet eerlijk. We hebben alleen gedaan wat het beste was voor de familie. » Ik kantelde mijn hoofd en keek haar met duidelijke bezorgdheid aan.
« Het beste voor de familie? Je bedoelt het beste voor Eric? Zeg het maar. » Stilte. Oorverdovende, zware stilte.
Eric, die tot dan toe verdacht stil was geweest, deed eindelijk zijn mond open: « Kijk man, ik wil me er niet eens mee bemoeien. Ik heb je nergens om gevraagd. » Ik draaide me naar hem om en gaf eindelijk toe aan mijn opgekropte woede:
« Nee. Je zat daar maar en nam wat ze je gaven. » Ik kwam dichterbij en keek hem recht in zijn gezicht.
« Je bent achtentwintig, Eric. Zoek een baan! » Zijn gezicht werd meteen rood.
« Man, maak je een grapje? » Je hoorde me perfect. Ik deed nog een stap naar voren.
Wil je het huis erven? Gedraag je dan als een echte eigenaar. Wil je een verwend nest zijn? Hij betaalt zijn eigen rekeningen, verdomme.
Ik rechtte mijn rug en sloeg mijn armen over elkaar. « Ik wil niet langer je persoonlijke baas zijn. »
