Het duurde ongeveer twee weken. Ik denk dat ze eerst dachten dat ik gewoon chagrijnig was en weer normaal zou doen. Misschien hoopten ze dat ik zou kalmeren en mijn excuses zou aanbieden omdat ik hun beslissing in twijfel had getrokken.
Maar de dagen verstreken en ik hoorde niets van ze. En het allerbelangrijkste: er was geen geld. Je voelde hun houding bijna veranderen.
En toen, op een dag, trilde mijn telefoon. Een berichtje van mijn vader. De deadline voor de onroerendgoedbelasting naderde.
En dat was het. Geen « Hoi, hoe gaat het? », geen « Sorry daarvoor. » Geen « We waarderen alles wat je voor ons hebt gedaan enorm. »
Gewoon een koud, serieus berichtje, alsof ik nog steeds hun privé-geldautomaat was die ze elk moment konden bellen. Ik staarde naar het scherm, bijna geamuseerd door de voorspelbaarheid. Dachten ze echt dat ze geld konden eisen alsof er niets was gebeurd?
Dat ik nog steeds hun financiële redder zou zijn, zelfs nadat ze duidelijk hadden gemaakt dat ze me niet nodig hadden. Ik antwoordde snel: « Ik denk dat het wel goed komt met Eric, want het huis is nu van hem. »
Precies vijf minuten later belde mama. Ik nam niet op. Toen kwam er een berichtje.
Mama: « Jacob, doe alsjeblieft niet zo. We moeten praten. »
« Oh, dus nu moet je praten? » Nu, met de rekeningen die zich opstapelden en de realiteit eindelijk tot me doordrong, wachtte ik een uur voordat ik antwoordde: « Er valt niets te bespreken. Je hebt je beslissing genomen. »
Leef er nu maar mee. » Ik dacht dat het voorbij was. Ik was er absoluut zeker van dat ik mijn standpunt duidelijk had gemaakt en had er geen moment spijt van.
Maar toen besloot Eric in te grijpen. Diezelfde avond kreeg ik een berichtje van hem. Zodra ik zijn naam op het scherm zag, wist ik dat het irritant zou worden.
Ik opende het bericht en ja hoor, het was pure arrogantie: « Jacob, man, waar maak je je druk om? Het is niet het einde van de wereld. Help ze gewoon, zoals je altijd doet. »
Ik moest bijna lachen. « Is dit niet het einde van de wereld? » Ik geloofde echt dat ik geen recht had om boos te zijn. Ik antwoordde meteen:
« Nee, ik denk dat het nu jouw verantwoordelijkheid is. Jij bent tenslotte de favoriet. » Eric:
« Jezus Christus, word je hier nou echt kwaad van? Word eens volwassen, man. Het is maar geld. Tuurlijk. »
Nu het geld van hem was, deed dat er opeens niet meer toe. Er zat een verrassende ironie in. Ik antwoordde:
« Nou, als het alleen maar geld is, zou het toch niet moeilijk voor je moeten zijn om het aan een hypotheek uit te geven? » Stilte. Een paar minuten later kreeg ik weer een berichtje van mama. Deze keer voelde hij zich enorm schuldig:
Mama: Jacob. Wij zijn je ouders.
Als gezin zorgen we voor elkaar. We hebben zoveel voor je gedaan toen je klein was. En nu heb je ons gewoon in de steek gelaten.
Ik haalde diep adem om te voorkomen dat ik mijn telefoon tegen de muur zou gooien. Hen in de steek laten? Jarenlang had ik ervoor gezorgd dat ze comfortabel leefden, terwijl ik Eric tegelijkertijd verwende en zijn luiheid aanmoedigde.
En nu, toen ze eindelijk de gevolgen van hun eigen beslissingen onder ogen moesten zien, was ik dan de slechterik? Maar deze keer geloofde ik het niet. Ik antwoordde: « Je hebt duidelijk gemaakt dat ik geen deel uitmaakte van de familie toen je me uit je testament schrapte. »
Laat Eric nu maar voor je zorgen. Ik kon het bijna horen De theatrale kriebels van mijn moeder in mijn hoofd, zoals ze altijd deed als ze het slachtoffer wilde spelen, zelfs als ze ongelijk had. Een paar minuten later kreeg ik een berichtje van mijn vader, en mijn maag kookte vanbinnen…
Papa: « We vragen niet veel. Help ons gewoon om de hypotheek nog een paar maanden af te lossen totdat alles geregeld is. Wees niet egoïstisch. »
Egoïstisch? Het woord vervulde me met woede. Jarenlang had ik ze gered, geld, tijd en energie opgeofferd om hun leven gemakkelijker te maken. Ik had alles gedaan wat een goede zoon zou moeten doen.
En hoe hadden ze me terugbetaald? Door me met niets achter te laten. En nu, toen ik eindelijk voor mezelf opkwam, was ik dan de egoïstische? Ik klemde mijn tanden op elkaar, haalde diep adem en sms’te: « Nee, dat is het. »
Toen zette ik mijn telefoon gewoon uit. Ze hadden hun beslissing genomen. Nu moesten ze die accepteren.
De stilte duurde precies één dag. Ik wist dat mijn ouders me niet zo snel zouden loslaten, maar ik was er nog niet klaar voor. De volgende ochtend werd ik wakker met een melding: « Overboekingsverzoek. »
Ik fronste, ontgrendelde mijn telefoon en keek. Het was een sms van mijn moeder. Ze vroeg me letterlijk om geld, alsof het een geldautomaat was.
Het bedrag: $ 5.000. Ik staarde naar het scherm, een Een beetje verbaasd, een beetje lachend om de brutaliteit. Er kwam geen berichtje.
Geen uitleg. Alleen een kille, schaamteloze vraag naar het exacte bedrag dat ze nodig hadden om hun openstaande hypotheek af te lossen. Ze vroegen er niet eens naar.
Ze gingen er gewoon van uit dat ik zou betalen. Ik wees het verzoek zonder aarzelen af. Nog geen vijf minuten later ging mijn telefoon.
« Mam? » Ik nam niet op. Er kwam een berichtje: « Mam: Jacob, ik weet dat je het verzoek hebt gezien.
Waarom heb je het afgewezen? » Ik nam de tijd om te reageren. Uiteindelijk schreef ik: « Omdat het niet mijn verantwoordelijkheid is.
Probeer het eens met Eric. » Weer een telefoontje. Afgewezen…
Weer een berichtje: « Mam: We raken het huis kwijt als je ons niet helpt. »
