Ik was pas vijf jaar oud toen mijn moeder me bij oma Rose afzette. Met uitgelopen mascara legde ze me uit dat haar nieuwe man geen kinderen wilde.
« Het is het beste voor iedereen, » fluisterde ze, kuste mijn voorhoofd en vertrok zonder om te kijken.
Ik huilde, terwijl ik mijn knuffelkonijn vasthield terwijl oma me omhelsde en me verzekerde dat ik veilig was.
Uitsluitend ter illustratie.
In de loop der jaren werd oma mijn hele wereld – ze las me verhaaltjes voor voor het slapengaan, verscheen op elk schoolevenement en vulde ons huis met warmte.
‘s Avonds laat tekende ik tekeningen van mij en mijn moeder, en fantaseerde ik over haar leven.
Ik bewaarde deze tekeningen in een schoenendoos onder mijn bed, en hoewel ik een heel leven had opgebouwd – studie, werk en een eigen appartement – bleef ik me afvragen waarom ze was weggegaan.
Uitsluitend ter illustratie
