Na oma’s plotselinge dood voelde ik me volkomen alleen.
Toen stond mijn moeder plotseling voor de deur en beweerde dat ze overal spijt van had.
Ze zei dat ze weer deel wilde uitmaken van mijn leven, en ondanks mijn aarzeling liet ik haar binnen.
In het begin leek alles veelbelovend: gezamenlijke lunches, ontroerende gesprekken en foto’s van oude herinneringen.
Toch klopte er iets niet. Ze appte constant, sprak nooit over haar leven, en maakte foto’s van ons die ik nooit meer zag.
Op een avond trilde haar telefoon met een bericht van een man genaamd Richard: « Ik kan niet wachten om je dochter te ontmoeten. »
Uitsluitend ter illustratie:
Ik keek terug in het gesprek en zag dat ze hem een foto van ons diner had gestuurd, alsof we close waren.
Het bleek dat hij kinderen had en een vrouw met een gezin wilde.
Mijn moeder steunde me niet – ze gebruikte me om indruk te maken op een nieuwe man.
Toen ze uit de badkamer kwam, gaf ik haar die oude schoenendoos met de tekeningen. « Die heb ik gemaakt nadat je weg was, » zei ik.
Ze barstte in tranen uit, omhelsde me en beloofde dat ze nooit meer zou verdwijnen.
Maar ik omhelsde haar niet terug – en ze merkte het niet eens.
Uitsluitend ter illustratie.
De volgende ochtend vertrok ze – zonder de schoenendoos.
Dat zegt genoeg.
Een paar dagen later gooide ik de doos weg, niet uit woede, maar uit een verlangen naar vrijheid.
Mijn oma zei ooit tegen me: « Je bent sterk en waardevol, Alexa. Vergeet dat niet. »
Nu geloof ik haar eindelijk.
Ik ben niet meer dat verlaten meisje.
Mijn moeder koos ooit iemand anders, en dat deed ze opnieuw.
Maar deze keer kies ik voor mezelf.
