Miguel ging overdag naar zijn werk en staarde ‘s avonds naar zijn telefoon. Hij zei vaak: « Jij zorgt beter voor mama dan ik. Als ik het probeer, zal ze er meer onder lijden. » Ik heb hem daar nooit iets kwalijk genomen.
Ik dacht dat het leven gewoon zo werkt: de vrouw zorgt voor het huishouden, de man verdient de kost. Maar toen besefte ik dat Miguel niet alleen op zijn werk was – hij had iemand anders.
Op een dag zag ik een berichtje: « Ik kom vanavond langs. Bij jou zijn is duizend keer beter dan thuis. » Ik schreeuwde, huilde niet en maakte geen scène.
Ik vroeg gewoon zachtjes: « En je moeder dan, die je al die jaren hebt verwaarloosd? » Miguel zei niets. De volgende dag vertrok hij. Ik wist precies waar hij heen was gegaan.
Ik keek naar Doña Carmen – de vrouw die ooit elke hap die ik at, elk dutje dat ik deed, bekritiseerde, die me vertelde dat ik « niet waardig was om haar schoondochter te zijn » – en er vormde zich een brok in mijn keel. Ik wilde overal mee stoppen. Maar toen herinnerde ik me: een mens moet altijd zijn waardigheid behouden.
Een week later belde ik Miguel. « Ben je vrij? Ik breng je moeder langs, zodat jij voor haar kunt zorgen. »
Ik stopte haar medicijnen, ziekenhuisgegevens en een oud medisch notitieboekje in een canvas tas. Die avond zette ik haar in een rolstoel en zei zachtjes: « Mam, ik ga je een paar dagen naar Miguel brengen. Altijd op dezelfde plek zitten is saai. » Ze knikte, haar ogen fonkelden als die van een kind.
In het kleine appartement belde ik aan. Miguel deed open en achter hem stond een andere vrouw in een zijden nachtjapon en felrode lippenstift. Ik reed Doña Carmen de woonkamer in, schikte de dekens en kussens en zette de tas met medicijnen op tafel.
Het huis rook sterk naar parfum, maar het was koel en stil. Miguel stamelde: « Wat… wat doe je? »
Ik glimlachte zachtjes. « Weet je nog? Mam is van jou. Ik ben gewoon je schoondochter. Ik heb zeven jaar voor haar gezorgd – dat is genoeg. » De vrouw achter hem verbleekte, nog steeds met een lepel yoghurt in haar hand die ze niet had opgegeten.
Ik liep kalm weg, alsof ik een lang geplande taak afrondde. « Hier zijn haar medische gegevens, recepten, luiers, maandverband en luieruitslagcrème. Ik heb alle doseringen in mijn notitieboekje geschreven. »
Ik legde het notitieboekje op tafel en draaide me om om te vertrekken. Miguels stem werd luider. « Ben je mijn moeder in de steek gelaten? Dat is wreed! »
Ik stopte zonder me om te draaien en antwoordde kalm en beheerst:
« Je hebt haar zeven jaar verwaarloosd – wat is dat anders dan wreedheid? Ik heb voor haar gezorgd als mijn eigen familie, niet vanwege jou, maar omdat ze een moeder is. Nu ga ik weg – niet uit wraak, maar omdat ik mijn rol als mens heb vervuld. »
Ik keek de andere vrouw aan en keek haar in de ogen, met een vriendelijke glimlach. « Als je van hem houdt, hou dan van hem met heel je hart. Dat is inbegrepen. »
