Ze zeiden dat hij voormalige cliënten om hulp smeekte, maar dat niemand kwam.
De minnares beviel te vroeg en verliet hem toen ze zag dat hij er slecht aan toe was.
Ik heb het niet gevierd. Ik heb niets online gezet.
Maar op een avond, toen ik met mijn dochter door Luneta Park liep, keek ze op en vroeg:
« Mam, waarom lach je? »
Ik kneep in haar handje.
« Want, lieverd, we kunnen eindelijk ademen zonder leugens om ons heen. »
Mensen zeiden tegen me: « Je had hem een klap moeten geven! » of « Verklap hem op Facebook! »
Maar nee.
Vrouwen zoals ik schreeuwen niet.
Onze stilte… is onze luidste wraak.
Ik deed slechts drie dingen, maar ze waren genoeg om hem eraan te herinneren:
“Vertrouwen dat eenmaal gebroken is, kan nooit meer worden teruggekocht – zelfs niet met al het geld van de wereld.”
Waar hij ook is, ik weet dat hij beseft:
de vrouw die hij heeft verraden is nu sterker, vrijer en onaantastbaar.
NA DE SCHEIDING
Na de scheiding was mijn leven – dat van Maricel – een onbeschreven blad.
Geen leugens, geen veinzerij. Alleen ik en Althea in een knus huis in Tagaytay, waar de mist elke ochtend de ramen kust.
Ik begon een klein café genaamd Casa Althea. Elke dag zette ik koffie, bracht ik Althea naar school en leerde ik mijn eigen kapotte dingen te repareren: loodgieterswerk, lampen en zelfs mijn hart.
Ze zeggen dat vrouwen breken na een gebroken hart.
Ik heb geleerd dat we alles weer opbouwen.
Drie maanden later hoorde ik dat Rodels bedrijf failliet was gegaan. De schulden stapelden zich op, er volgden rechtszaken. Hij verkocht zijn appartement in Makati, maar dat dekte nauwelijks de kosten.
Ik dacht dat ik hem nooit meer zou zien.
Maar het lot had, zoals altijd, zijn wrede humor.
Op een regenachtige middag, terwijl ik de tafels in het café aan het afvegen was, ging de deur open.
Een doorweekte, magere man stond daar.
Rodel.
Zijn ogen straalden schuldgevoel en uitputting uit.
« Maricel… kunnen we praten? »
Ik zei niets, maar wees alleen naar een stoel.
Hij zat rillend, met de beker die ik had ingeschonken in zijn handen.
« Ze heeft me verlaten, » bekende hij. « Ik heb nu niets meer. Ik wil mijn excuses aanbieden… misschien opnieuw beginnen. Jij was de enige die echt in me geloofde. »
Even zag ik de man die ooit ‘drie dagen’ zei. Toen verdween dat beeld.
« Opnieuw beginnen? » vroeg ik kalm.
« Ja… voor ons, voor Althea. »
Ik keek hem aan – niet met woede, niet met liefde, maar met afstand.
« De vrouw die op je wachtte, stierf de nacht dat jij voor bedrog koos. »
Hij sloeg zijn ogen neer. Buiten kletterde de regen.
« Ik vergeef je, » zei ik zachtjes, « maar niet om je terug te nemen. Ik vergeef je zodat ik vrij kan zijn. »
KARMA KOMT ALTIJD TERUG
