« Maar ik ontdekte onlangs dat kinderopvang maar $500 kost. »
Hun glimlach verdween.
« Je hebt me bestolen. Maandenlang. En je smeedde plannen om me achter mijn rug om een kamer te verhuren. Je lacht me uit terwijl je van plan bent me in een verzorgingshuis te plaatsen als ik niet meer goed genoeg voor je ben. »
« Mam, alsjeblieft… »
« Alsjeblieft, wat? Leg eens uit hoe je de vrouw die je alles gaf, hebt verraden? »
Lila stond snel op. « Spioneerde je ons? »
« Met het speeltje dat je zoon me gaf. Grappig hoe de waarheid aan het licht komt als je niet kijkt. »
« We hadden geen kwaad in de zin. We… »
« Je had het geld nodig? Dus je hebt gelogen? Je hebt iets gepakt dat niet van jou was? »
Ik liep naar de la en haalde mijn chequeboek tevoorschijn. Hun ogen volgden me verward.
« Dit is voorbij. Geen $800 meer. Geen onbetaalde kinderopvang meer. Geen uitbuiting meer. »
Ik schreef een cheque uit van $500. « Dit zijn de echte kosten van kinderopvang. Vanaf nu gaat elke cent die ik spaar naar Max’ rekening. Hij krijgt het als hij 18 wordt – rechtstreeks van mij. »
« Vanaf nu zit mijn kamer op slot. »
De kamer werd stil. Thomas staarde naar de tafel. Lila’s mond ging open en sloot zich weer.
Max keek op. « Ben je boos op me, oma? »
Ik knielde neer en omhelsde hem. « Nee, lieverd. Nooit op jou. »
« Mogen we nog steeds portofoons gebruiken? »
Ter illustratie.
Ik glimlachte zachtjes. « Altijd. Het is onze geheime band. »
Thomas’ stem brak. « Mam… het spijt ons. We zullen je terugbetalen. »
« Waarmee? Met nog meer leugens? »
Hij begon te huilen. « Ik weet dat we het verprutst hebben. Maar je bent nog steeds mijn moeder. Duw ons niet weg. »
« Heb ik je opgesloten? Thomas, ik heb je alles gegeven. Toen je koorts had, wie bleef toen de hele nacht op? Toen je je arm brak, wie lag er op de eerste hulp? Toen studeren te duur werd, wie offerde zich op om je collegegeld te betalen? »
« Mam, nee… »
« Toen je trouwde, wie betaalde de decoraties die je niet kon betalen? Toen Max geboren werd, wie stopte ermee om voor hem te zorgen? Toen je een appartement nodig had, wie maakte je spaargeld leeg? »
« Je hebt niet zomaar mijn geld afgepakt. Je hebt alles wat ik gaf vernietigd. Mijn vertrouwen. Mijn liefde. »
Thomas bedekte zijn gezicht met zijn handen. « Het was niet onze bedoeling dat het zo ver zou komen. »
« Je hebt me elke maand zien lijden zodat jij makkelijker kon leven. En je hebt niets gezegd. »
Lila probeerde te spreken. « Annie, dat was niet… »
« Je wilde wat ik kon geven, niet wie ik ben. »
