Ik ruimde langzaam de tafel af. Net zoals ik al tientallen jaren achter iedereen had opgeruimd. Maar deze keer… voelde ik me lichter.
« Ik heb je opgevoed om eerlijk te zijn. Om te zorgen voor de mensen die om jou geven. Je vader zou zich schamen. »
« Zeg dat niet, mam. »
« Geef me dan geen redenen meer. »
Uitsluitend ter illustratie.
Ze vertrokken zwijgend. Max zwaaide, de portofoon stevig vastklampend als een reddingslijn.
Die avond waste ik weer alleen af. Maar toen ik uit het keukenraam keek, zag de vrouw die naar me terugkeek er sterker uit. Wijzer.
Toen verbrak ruis de stilte.
« Oma Annie? Ben je daar? »
Ik drukte op een knop. « Ik ben hier, schat. »
« Papa huilt. Mam is boos. Heb ik iets verprutst? »
Ik slikte. « Nee, schat. Je hebt oma het allermooiste cadeau gegeven. »
« Portofoon? »
« Nee, schat. De waarheid. Het doet misschien pijn, maar het bevrijdt ons. »
« Zal je nog steeds van me houden? »
« Voor altijd en eeuwig. »
« Welterusten, oma Annie. »
« Slaap lekker, mijn engel. »
Ik klemde de portofoon weer vast aan mijn labjas. Ik open die spaarrekening binnenkort. En elke dollar die ik vanaf nu verdien, gaat naar waar hij echt hoort: naar Max’ toekomst, niet naar de plannen van zijn ouders.
