Ik heb die nacht niet geslapen. En de nacht erna ook niet. Hun stemmen galmden in mijn hoofd, luider dan welke droom dan ook.
Hoe kun je je hart aan mensen geven en toch in hun ogen verdwijnen? Hoe kun je je liefde vergeten en alleen je portemonnee zien?
De volgende dag boende ik nog harder. Mijn vingers bloedden. Mijn maag knorde. En toch kon ik alleen maar denken aan wat ik had gehoord.
Toen besloot ik: genoeg. Geen stilte meer. Geen doen alsof meer.
Op zaterdag vierde ik mijn 60e verjaardag. Ik nodigde ze uit voor het avondeten.
Thomas en Lila brachten taart mee uit de supermarkt en een geveinsde glimlach.
« Gefeliciteerd met je verjaardag, mam! » zei hij, terwijl hij me op mijn wang kuste. « Je ziet er uitgeput uit! »
Lila zette de taart neer. « We dachten… misschien is het tijd dat je hier hulp zoekt. Misschien een schoonmaakbedrijf? »
Ter illustratie.
Ik schonk mezelf koffie in, kalm en beheerst. « Wat lief. »
Max kwam aanrennen met een krijttekening en een bloem. « Oma! Ik heb dit voor je gemaakt! »
Wij waren het – drie wandelende takken en een hond. « Jij, ik en Rover! » zei hij trots.
« Maar we hebben geen hond, Max, » zei Lila giechelend.
« Oma c
« Huh! Ze heeft het me verteld. »
Thomas lachte. « Mama kan niet eens voor zichzelf zorgen, laat staan voor een hond. »
Ik zette mijn kopje neer en stond op. « Laten we taart eten. Maar eerst een toost. »
Ik hief mijn kopje op. Ze volgden me.
« Op familie. Op degenen die we het meest vertrouwen. »
« Op familie! » herhaalden ze.
« Ik dacht altijd dat familie alles was. Toen je vader stierf, Thomas, heb ik hard gewerkt zodat jij een toekomst kon hebben. Ik heb je $40.000 gegeven zodat Max naast me kon opgroeien. Ik stuur je $800 per maand voor kinderopvang. Allemaal uit liefde. »
Thomas ging verzitten.
