Die nacht sliep Lauren niet. Elke keer dat ze haar ogen sloot, zag ze het gezicht van het kind weer – diezelfde ogen, de moedervlek, de manier waarop hij terugdeinsde bij haar stem. Het kon geen toeval zijn.
Tegen de ochtend had ze haar besluit genomen.
Ze belde haar goede vriendin, rechercheur Marissa Horne, die jaren eerder aan de ontvoeringszaak had gewerkt. « Marissa, » fluisterde Lauren, « ik denk dat ik hem gevonden heb. »
Ze ontmoetten elkaar bij de bakkerij waar Lauren de jongen had gezien. Uren wachten verstreken, en toen zagen ze hem eindelijk weer – hij kwam uit een nabijgelegen steegje tevoorschijn, met een gescheurde rugzak. Laurens hart maakte een sprongetje.
Ze volgde hem stilletjes, bang om hem bang te maken.
In een café op de hoek liep ze voorzichtig naar hem toe. « Hallo, » zei ze zachtjes. « Je moet het wel koud hebben. Kan ik iets warms voor je halen? »
De ober aarzelde even en knikte toen. Binnen, terwijl hij een bord pannenkoeken naar binnen werkte, vroeg ze: « Hoe heet je? »
Hij keek op. « Noah, » zei hij met een zacht stemmetje. « Nou… zo noemde de vrouw die me in huis nam me. »
Laurens adem stokte in haar keel. « Wie was ze? »
« Ze is op een avond vertrokken, » mompelde hij. « Ze zei dat ze terug zou komen. Dat is nooit gebeurd. »
Lauren keek weg, tranen welden op in haar ogen. Toen ze zich omdraaide, zag ze een ketting om haar nek – een klein zilveren vliegtuigje. Ze herkende hem meteen. Het was de ketting die ze Noah voor zijn vijfde verjaardag had gegeven.
Haar handen trilden. « Noah, » fluisterde ze. « Waar heb je dat vandaan? »
« Mijn moeder gaf het me, » zei hij. « Voordat ik haar verloor. »
Marissa nam discreet een DNA-monster af, terwijl Lauren hem afleidde met een dessert. De resultaten kwamen de volgende dag binnen.
Match op 99,9%.
Noah Carter – haar Noah – leefde.
Lauren stortte snikkend op de grond. Jaren van schuldgevoel, pijn en slapeloze nachten overvielen haar in één klap.
Toen Lauren het kindertehuis binnenkwam waar Noah verbleef, zag ze hem bij het raam zitten en naar de regen kijken. Hij glimlachte niet toen hij haar zag – hij observeerde haar gewoon, met de voorzichtigheid van mensen die bang zijn dat de wereld weer zou verdampen.
