Woon je alleen? Geen kinderen, geen vrouw. Waar geef je je geld anders aan uit? Toen rolde ze met haar ogen en liep langs me heen alsof ik een salontafel was. Iets in me knapte. Het was geen woede. Nog niet. Het was iets kouders, scherpers, stillers. Alsof er eindelijk een draadje in me was geknapt. Ik vertrok zonder een woord te zeggen. Maar ik heb die nacht niet geslapen.
Ik heb niet gehuild. Ik heb niet geschreeuwd. Ik heb een plan gemaakt. Ik opende elke app, elke reservering, elke factuur, elke login. En wat ik aantrof was prachtig. Want alles stond op mijn naam. De villa, de autoverhuur, de catering, zelfs de zwembadverwarming. Ze wilden me onzichtbaar maken. Ze hadden ervoor moeten zorgen dat ik de sleutels van hun koninkrijk niet meer had.
Dus logde ik in op de website van de verhuurder, verving de sloten, annuleerde de bezorging van mijn aankopen, nam contact op met de conciërge en blokkeerde hun telefoonnummers. Ik stuurde de chauffeur een beleefde e-mail. De gasten op deze reservering werden verwijderd. Ophalen op de luchthaven is niet vereist. En toen wachtte ik op de chaos, het geschreeuw, de ontploffende telefoon, omdat ze me voor gek hielden.
Ze waren vergeten dat ik degene was die de lucifers vasthield, en ik liet me niet langer door hen opjutten. Ze gingen op reis. Ik sloeg terug. Maar dat was niet genoeg om ze de toegang tot de villa te ontzeggen of hun telefoonnummers voor de conciërge te blokkeren. Nee, ze hadden nog één ding over: de bagage. Kijk, Clara’s briljante plan had één fatale fout.
Ze vroeg me alles te boeken. Alles, inclusief een internationale bagageservice voor hun kwetsbare spullen. Ik wil dat de bagage rechtstreeks bij de villa wordt afgeleverd. Je weet wel hoe beroemdheden dat doen. Ik heb een service gevonden die bagage ophaalt van het vliegveld en naar hun bestemming brengt. Kun jij dat even regelen? Het is net alsof je te veel e-mails hebt. Dus ik heb het geregeld.
Ik logde in en vond de reservering. Status: Bezorging morgen, 11:00 uur. Perfect. Ik klikte op « locatie bewerken » en staarde een lange, bevredigende seconde naar het lege veld. Toen typte ik « Blue Ridge Mountain Goat Farm, North Carolina ». Ja, dat is een specifieke locatie. Afgelegen, bergachtig en afgelegen. Ik had er zelfs een speciaal briefje met instructies bijgevoegd. De eigenaar vermijdt liever contact.
Laat je tassen gewoon bij het hek staan. Stoor de dieren niet. Ik moest zo hard lachen dat ik moest gaan zitten. Ik zag het al voor me. De Louis Vuitton-koffer van mijn zus, de golfset van mijn vader, de etherische oliën van mijn moeder, allemaal met obsessieve zorg ingepakt. Nu rijden ze over een onverharde weg naar een geitenopvang. Poëtisch. Natuurlijk had ik ervoor gezorgd dat alles niet geretourneerd kon worden.
Na het inchecken was er geen ruiling meer mogelijk. Ze hadden alleen handbagage bij zich tot ze landden. Misschien een tijdschrift, een mueslireep, een paar nekkussentjes. Ik klapte mijn laptop dicht en leunde achterover. Voor het eerst in jaren voelde ik me niet langer het lachertje dat ze waren. Het gesprek begon om 6:12 uur lokale tijd. Ik zat te ontbijten.
De eerste kwam van mijn moeder, die weigerde. Toen Clara, toen mijn vader, en toen weer Clara. Ze werden steeds wanhopiger. Uiteindelijk gaf ik toe. Niet om te praten, maar om te luisteren. Ik antwoordde en bleef stil. Clara’s stem galmde door de luidspreker. « Waar zijn mijn spullen? » Ik nam een langzame slok koffie. « Waarschijnlijk ergens pittoresk, » zei ik kalm.
Misschien een prachtig uitzicht op de bergen, perfect om even bij stil te staan. « Je hebt onze tassen naar een boerderij gestuurd, » riep ze. « Een geitenboerderij, » corrigeerde ik. « Maak je geen zorgen. Ze zeggen dat ze daar heel voorzichtig met dingen omgaan. » Ze maakte een geluid dat ergens tussen een schreeuw en een zucht in zat. « Je bent ongelooflijk, » zegt de vrouw die achter mijn rug om een vakantie had gepland en daarvoor mijn bankrekening had gebruikt.
Papa antwoordde. « We zitten hier met lege handen, » snauwde hij. « Je hebt dit gezin voor schut gezet. » « Nee, » zei ik botweg. « Je hebt jezelf voor schut gezet. Ik doe gewoon iets terug. » Toen hing ik op en blokkeerde deze keer hun nummers. Er stroomden sms’jes binnen van onbekende nummers. Steeds weer emotionele chantage. Ik gebruik Clara’s telefoon.
Bel me alsjeblieft. We zitten in de problemen. Je hebt je mening gegeven. Los het op voordat het erger wordt. We geven je geld terug. Stuur de bagage gewoon terug, alsjeblieft. Maar de geitenboerderij accepteert geen retouren. Ik weet het. Ik belde om te vragen. De eigenaar klonk verward maar opgewekt. Hij zei dat de bagage in goede staat was aangekomen.
« Heel vreemde bezorging, maar mijn geiten houden van gezelschap, » zei hij in gebrekkig Engels. « Eentje slaapt op een paarse tas. Ik liet bijna mijn telefoon vallen van het lachen. En nu zitten ze vast in het paradijs. Geen kleren, geen toiletartikelen, geen wifi. Ik heb hun code geannuleerd. Geen koelkast. » Ik heb een boodschappenbezorging geannuleerd. Geen chauffeur.
Ze hadden hem al verteld dat ze niet welkom waren. En dat er niemand was om te vragen. Ik verbrandde de brug en strooide vervolgens zout op de grond. Ze hadden alleen tijd en elkaar. Geen afleiding, geen bedienden, geen toegang, alleen stilte. De stilte waar ik al jaren van droomde. Dansend op blote voeten in de keuken, met muziek aan en de zon die door het raam naar binnen scheen, glimlachte ik.
Want deze keer was ik niet dom. Ik was de storm. Ze waren drie dagen te vroeg thuisgekomen, verbrand en uitgeput.
