Je vertelde me dat de familievakantie was uitgesteld. Ik zei dat het voor jou was. Mijn zus glimlachte scheef. Dus ik nam elke dollar van ze af, blokkeerde hun toegang tot de villa en zorgde ervoor dat hun bagage nergens heen ging. « Het spijt me. Wat? » zei ik, knipperend naar mijn zus aan de overkant van de gang. « Je zei dat de reis was uitgesteld. » Clara vertrok geen spier.
Ze bleef maar door haar telefoon scrollen, haar glimmende roze nagels tikten lui tegen het scherm. Toen keek ze me aan met die zelfvoldane, neerbuigende glimlach die ik al sinds mijn kindertijd kende. « Uitgesteld, » zei ze lief. « Voor jou? » Ik voelde de grond onder me wegzakken. Nog maar twee weken geleden vertelde ze me dat de vakantie was geannuleerd.
« Te duur, » zei ze. « Papa voelt zich niet lekker, » voegde ze eraan toe. « Laten we mikken op volgend seizoen. » Maar nu, terwijl ik in het huis van mijn ouders stond, nog steeds met de tas met boodschappen die ik voor ze had meegebracht, zag ik de koffers voor de deur staan, hoorde ik gelach uit de keuken komen, hoorde ik mijn ouders grapjes maken, schepte ik op over de promotie die hij bij het hotel had gemaakt en riep ik Clara die haar opdroeg om geschikte outfits in te pakken.
Ze zouden vandaag zonder mij vertrekken. « Onwerkelijk, » mompelde ik, terwijl ik mijn tas neerzette. « Jullie hebben allemaal tegen me gelogen. » Mam keek me even aan en toen naar haar thee. Pap keek niet eens op van de telefoon. Niemand zei iets. Clara haalde haar schouders op, alsof het niets bijzonders was. « Je hebt het de laatste tijd zo druk gehad, » zei ze met een vleugje gespeelde sympathie in haar stem.
We dachten dat je deze tijd alleen wel zou waarderen. Druk, hè? Ik was degene die de villa boekte, degene die Clara de aanbetaling stuurde omdat ze beweerde dat haar creditcardlimiet bereikt was. Ik was degene die de reisverzekering betaalde en onze ouders hielp met het verlengen van hun paspoort. En ze gingen niet zonder mij. Ze zijn van plan me te annuleren. « Ik begrijp het, » zei ik zachtjes.
Dus ik betaal de kosten, en dan hoor ik dat ik kan genieten van de rust en stilte van alleen thuis. Clara trok een wenkbrauw op, duidelijk geamuseerd. « Je klaagt altijd als we je stress bezorgen. » We deden je gewoon een plezier. De manier waarop ze het zei, alsof ze de heldin van het verhaal was, alsof dit niet het hoogtepunt was van een lang, langzaam verraad.
Ik wilde schreeuwen, de keukentafel omverwerpen en alles wat ik voor hen had gedaan, opdreunen. Maar ik deed het niet. In plaats daarvan glimlachte ik, en dat maakte haar banger dan welke uitbarsting dan ook. « Oké, » zei ik, terwijl ik mijn sleutels pakte. « Fijne reis. » Haar uitdrukking verbleekte. « Je bent niet boos, » lachte ik zachtjes. « Nee, ik ben klaar. » Ze keek even verward, toen geamuseerd, en toen een fractie van een seconde.
Ik werd boos, maar het was te laat. Ze speelde haar spelletje. Nu was ik aan de beurt. Weet je wat het meest pijnlijk is? Niet dat ze zonder mij op een luxe familievakantie gingen. Dat ik ervoor betaald heb. Het begon allemaal zes maanden geleden. Clara belde me op voor een van haar typische grappen. Laten we contact houden als broers en zussen. Dat had de eerste waarschuwingsvlag moeten zijn. Ik vond deze prachtige villa in St. Louis.
« Barts, » zei ze. « Het heeft een infinity pool, toegang tot een privéstrand, en je gelooft de recensies van de chef-kok niet. » Ik lachte. « Het lijkt erop dat je al aan het inpakken bent. » « Nog niet, » antwoordde ze lief. « Het is een beetje buiten het budget van pa en ma. En ik wil ze niet stress bezorgen, weet je. Ik dacht dat we samen konden gaan, jij en ik, als een cadeau voor de familie. »
De manier waarop ze « we » zei, deed me aarzelen, maar ze wist altijd hoe ze haar bloedzuigers in fluwelen woorden moest hullen. Ik had « nee » moeten zeggen, maar dat deed ik niet. Ik was de betrouwbare, stabiele, onzichtbare steiger die hun chaos ondersteunde. Dus deed ik een aanbetaling van $ 1.000. Toen kwamen er onverwachte kosten, vluchtwijzigingen en upgrades van de huurauto.
Nog $ 1.200 hier, $ 1.700 daar. Toen mijn ouders over deze reis hoorden, glimlachten ze als koningen, vereerd. « Dat is heel volwassen van je, » zei mama. « Fijn dat je eindelijk je mond opentrekt, » voegde papa eraan toe. Nee, dank je. Geen aanbod om bij te dragen, alleen de verwachting dat ik de spaarpot van het gezin zou zijn. Maar ik heb niet geklaagd.
Niet toen Clara hulp nodig had bij het boeken van de veerboot. Niet toen papa me vroeg om gewoon bij te dragen aan de reisverzekering. Ik bleef mezelf maar voorhouden dat ik het deed voor de herinneringen, voor een of andere illusie van een gezin dat ik nooit echt had gehad. Maar nu, nu zag ik wat ze echt van me dachten. Een middel tot een doel, een portemonnee, een tijdelijke oplossing. Het ergste was dat ze niet alleen logen, ze hadden het echt geregeld.
Want een week voordat we zouden vertrekken, vroeg ik mama terloops: « Dus we hebben nog tijd voor de 14e, toch? » Ze knipoogde, alsof ik haar een klap had gegeven. O ja, eigenlijk zei Clara dat we het tot augustus zouden uitstellen. Iets met aanbiedingen buiten het seizoen. Clara loog me recht in mijn gezicht en zei toen tegen mijn moeder dat ze het moest verdoezelen. Zelfs toen probeerde ik smoesjes te verzinnen. Misschien waren ze gewoon vergeten me over het nieuwe plan te vertellen.
Misschien was het een vergissing. Maar de waarheid drong de avond voor hun vlucht regelrecht tot me door. Ik haastte me naar het huis van mijn ouders om de papieren af te geven en trof Clara lachend en giechelend van opwinding in de keuken aan, badpakken in een koffer gooiend. « Ik had niet gedacht dat je hier zou zijn, » zei ze botweg. « Je zei dat het was uitgesteld. »
Ze glimlachte als een duivel met een designerbril. « Dat was voor jou. » Ze zei het zo nonchalant, alsof ik niet bestond, alsof ik slechts een bijfiguur in haar sitcom was. Ik keek naar de deur. Papa pakte de koffers in de auto. Mama schonk champagne in. Ze vierden feest voordat ze überhaupt in het vliegtuig zaten. « Waarom? » vroeg ik met een nauwelijks hoorbare fluistering.
Clara kantelde haar hoofd alsof ik traag was. « Kom op, wil je daar echt bij zijn? Je verpest altijd alles. Je zit in een hoekje en oordeelt over iedereen. Niets ten nadele van me, maar deze reis moest luchtig zijn. Geen slechte vibes. » Ik lachte. Een kort, verstikt, verdwaasd lachje. « Dus je hebt mijn geld gepakt. Jouw geld? » snoof ze. « Oh, alsjeblieft. »
