Op Vaderdag besloot ik eindelijk de man te bedanken die in mijn leven kwam toen mijn biologische vader overleed. Ik kwam met een oprechte kaart, het recept voor citroenrepen van mijn moeder en tien jaar dankbaarheid. Ik had niet verwacht dat ik met tranen in mijn ogen zou vertrekken, gebroken door een waarheid die ik nooit had verwacht.
Mijn moeder trouwde met Gary toen ik 15 was. Mijn vader verdween toen ik een baby was, en het grootste deel van mijn leven waren we alleen met mijn moeder. Toen ze Gary mee naar huis nam, wist ik niet wat ik ervan moest denken. Maar hij was aardig en geduldig, repareerde altijd kapotte dingen in huis, verscheen op schooltoneelstukken en bakte op zondagochtend perfecte pannenkoeken. Ik noemde hem nooit ‘papa’, maar diep vanbinnen vroeg ik me af of ik dat misschien ooit zou doen.
