Ze schrok toen ze ons zag en deed snel haar boek dicht, alsof ze zich schaamde.
Voordat ik iets kon zeggen, fluisterde ze: « Ik weet dat ik niet zoals Sophie ben… maar ik wil echt gaan. Ik heb het geprobeerd. Ik snap dingen gewoon niet zo snel. »
Er klonk geen woede in haar stem, alleen een stille teleurstelling in zichzelf.
Dat moment kwam hard aan. Ik had mijn waarde afgemeten aan prestaties, niet aan inspanning of emotionele strijd.
Sophie vertelde me dat Lena haar de avond ervoor om hulp had gevraagd en dat ze tot 1 uur ‘s nachts samen hadden gestudeerd.
De volgende dagen gaf Lena niet op. Ze studeerde samen met Sophie, deed zonder te klagen mee aan haar bijles en vroeg me zelfs om haar ‘s avonds te overhoren.
De hele sfeer in het huis begon te veranderen: het voelde vrolijker en hoopvoller.
Toen haar volgende testresultaten binnenkwamen, had ze geen perfecte score behaald, maar voor het eerst in maanden was ze geslaagd.
Terwijl ze ons de krant overhandigde, trilden haar handen lichtjes, alsof ze zich voorbereidde op teleurstelling in plaats van lof.
In plaats daarvan omhelsde ik haar.
