Even later, toen Laura met spoed de operatiekamer in werd gebracht, begon de doordringende kreet van alarmen te klinken. Een verpleegster riep: « Haar druk is aan het afnemen! We verliezen haar pols! » Een andere stem, gespannen van spanning, schreeuwde: « De foetale hartmonitor is plat. Ik herhaal, we hebben foetale asystolie. »
David stond bevroren in de gang, de gepolijste vloer weerkaatste de hectische, flitsende lichten. De tijd verwrongen en vervaagde, elke seconde strekte zich uit tot een eeuwigheid van stil, wanhopig gebed. Toen Dr. Lewis uren later eindelijk tevoorschijn kwam, waren haar chirurgische scrubs bevlekt en de uitputting die op haar gezicht was geëtst, zei alles. ‘Je vrouw is stabiel,’ zei ze zacht, haar stem zwaar van een verdriet dat ze te vaak had afgeleverd. « We moesten een noodhysterectomie uitvoeren, maar ze gaat het halen. » Ze pauzeerde even en haalde diep adem. « Het spijt me zo, David… Je zoon is dood geboren. »
De woorden waren geen geluid, maar een fysieke kracht die hem van binnenuit verbrijzelde. Uren later strompelde hij Laura’s verkoeverkamer binnen, een uitgehold omhulsel van de man die hij die ochtend was geweest. Hij vond haar wakker, stille tranen volgden paden langs haar bleke wangen. ‘Hij is weg,’ mompelde ze, haar stem een rauw, gebroken gefluister. « Ik voelde hem weggaan, David. Onze baby is weg. »
Een meelevende verpleegster naderde hun bubbel van verdriet. « Ik weet dat dit ongelooflijk moeilijk is, » zei ze zachtjes. « Maar zou je hem willen vasthouden? Om afscheid te nemen? »
Laura aarzelde, een oorlog van liefde en ondraaglijke pijn woedden in haar ogen. Ze knikte door haar tranen heen, haar armen deden pijn van een fantoomgewicht. Maar voordat de verpleegster zich kon bewegen, doorbrak een kleine, bevende stem de stilte. Jacob, die stilletjes in een hoek had gezeten, klemde zich vast aan de mouw van zijn moeder. « Kan ik hem zien? » vroeg hij, zijn stem nauwelijks hoorbaar. « Ik heb beloofd dat ik hem zou beschermen. Ik moet hem vertellen dat het oké is. »
Iedereen verstijfde. De lucht werd dik van onuitgesproken protesten. David begon nee te zeggen, om zijn zoon te beschermen tegen deze laatste, wrede realiteit, maar Laura legde een zwakke hand op zijn arm. ‘Laat hem,’ zei ze zacht. « Hij heeft dit nodig. »
De verpleegster, met glinsterende ogen, bracht het kleine, in doeken gewikkelde bundeltje en legde de roerloze baby met de grootste zorg in Jakobs armen. De jongen wiegde hem met een eerbied die hartverscheurend was om te zien, zijn kleine vingers trilden toen hij het perfect gevormde, stille gezicht van de baby aanraakte. « Het is oké, » fluisterde Jacob, terwijl zijn eigen hete tranen op de koude wang van de baby vielen. « Je bent nu veilig. Grote broer is hier. Ik zei je dat ik je alles zou leren, en dat zal ik ook doen. Je moet gewoon wakker worden. »
Dan – een geluid.
Vaag, fragiel, bijna onmerkbaar, maar echt.
Een kleine, huiveringwekkende zucht ontsnapte aan de lippen van de baby. Het werd gevolgd door een zwak, miauwend gejammer… En toen, een plotselinge, doordringende kreet die door de verbijsterde stilte van de kamer scheurde, een geluid zo vol leven dat het voelde als een fysieke explosie.
Artsen en verpleegkundigen renden naar voren, ongeloof strijdend met adrenaline op hun gezichten. Laura slaakte een verstikte schreeuw, een geluid van pure, onvervalste schok, en reikte naar haar kind. David, zijn benen bezweken onder hem, viel op zijn knieën, zijn handen bedekten zijn gezicht terwijl een stortvloed van dankbare, ongelovige snikken zijn lichaam teisterde.
Het onmogelijke was gebeurd. De baby, die dood was verklaard, leefde.
