Ik was verbijsterd.
De liefde in mij mengde zich plotseling met angst.
Was het een uitdaging of een test van eerlijkheid?
Ik beefde toen ik mijn hand uitstak en de dunne zijden stof aanraakte.
Mevrouw Eleanor hield mijn hand plotseling stevig vast en haar ogen schenen een koud licht te werpen.
« Wacht even, Ethan. Voordat je verder gaat… moet je een geheim weten over de dood van mijn ex-man. »
Mijn hart zonk in mijn schoenen.
De lucht in de kamer bevroor.
Ze stond op, opende een la, haalde er een dikke envelop uit en gooide die op tafel.
Binnenin zaten foto’s van de plaats delict, het forensisch rapport en een stuk papier met de trillende woorden: « Het was geen ongeluk. »
Ik staarde:
« Waar heb je het over? »
Ze keek me recht aan, haar stem was gebroken maar vastberaden:
« Mijn ex-man is niet omgekomen bij een auto-ongeluk… Hij is vergiftigd. En ik weet wie het gedaan heeft. »
Ik stamelde:
“Het was… wie?”
Ze zuchtte zachtjes:
« Ik was het. »
Ik was sprakeloos.
Ik kon mijn hartslag duidelijk horen, als donder in de stille kamer.
Ze vervolgde:
Hij heeft me 20 jaar lang geslagen en vernederd.
De dag dat hij besloot al zijn bezittingen over te zetten naar de naam van zijn geliefde, kon ik het niet meer verdragen.
Ze keek uit het raam, haar stem klonk griezelig kalm:
Ik heb mijn hele leven besteed aan het goedmaken van die zonde. Ik heb een restaurant geopend, liefdadigheidswerk gedaan, de armen geholpen – maar niemand weet het, diep in mijn hart ben ik nog steeds een zondaar.
Toen draaide ze zich om naar mij, haar ogen werden zachter:
Ik ben met je getrouwd, niet om mijn zonden met geld goed te maken, maar om iemand te hebben die echt om me geeft als ik niet veel tijd meer heb.
Maar als je weg wilt… de deur staat nog steeds open.
Ik zat daar, verbijsterd, met tranen die over mijn wangen stroomden, niet wetend waarom.
Hield ik van haar – of was ik bang? Ik weet het niet.
Het enige wat ik weet, is dat mijn leven vanaf dat moment nooit meer hetzelfde zou zijn.
Toen Eleanor zei: “Ik ben degene die mijn man heeft vermoord,” was ik verbijsterd.
Alles in de kamer leek te verdwijnen.
Het geluid van de regen buiten vermengde zich met het tikken van de klok, dat eindeloos doorging.
Ik keek naar de vrouw voor me – degene die ik nog maar een paar uur geleden ‘mijn vrouw’ noemde, maar die nu een moordenares was.
Maar vreemd genoeg leken haar ogen niet op die van een crimineel.
Er was geen waanzin, alleen een diepe vermoeidheid.
“Ethan…” riep ze zachtjes, haar stem zo zacht als de wind die door de tralies van het raam floot.
« Ik verwacht niet dat je me vergeeft. Maar ik wil dat je de waarheid weet – want vanaf nu is je leven eraan verbonden. »
Ze haalde een oude foto uit de envelop:
een man van middelbare leeftijd, zijn gezicht bedekt met blauwe plekken, zijn ogen vol haat.
Dit is Richard Hayes – mijn ex-man. De man die de wereld nog steeds prijst als ‘de koning van het onroerend goed in Oregon’.
Ze zei het met trillende stem.
« Richard was een goed mens. Maar nadat zijn bedrijf succesvol werd, verviel hij in alcohol, vrouwen en sloeg hij me jarenlang. »
Ik heb meerdere keren geprobeerd om weg te gaan, maar dat lukte niet. Ik was immers maar de dochter van een arme tuinier en niemand geloofde mij.
