Op een avond raakte hij dronken, reed en vermoordde me bijna. Ik smeekte hem te stoppen… maar hij lachte en zei dat als ik doodging, ik met hem zou sterven.
Ze hield even op, tranen rolden over haar gezicht.
De volgende ochtend zette ik een kop koffie voor hem. Ik deed er wat slaappillen in… maar onverwachts stapte hij meteen in de auto nadat hij ervan had gedronken.
Hij botste tegen de vangrail en overleed ter plekke.
Ik was sprakeloos.
Het was geen moord met voorbedachte rade, het was een ongeluk, een gevolg van schuldgevoel, een grens die in wanhoop werd overschreden.
Ik vroeg:
« Maar hoe weet je zeker dat hij aan de drugs is overleden? De politie heeft niets gevonden. »
Ze tuitte haar lippen, opende een bureaulade en gaf me een verfrommeld stukje papier:
het was een onafhankelijk forensisch rapport, ondertekend door een andere naam: Dr. Benjamin Cross.
“Dit was destijds mijn enige goede vriend – tevens de forensisch arts die verantwoordelijk was voor de zaak.
Hij wist alles, maar hield het verborgen.
En hij was ook degene die mij hielp mijn leven weer op te bouwen en later de Hayes Dining-keten oprichtte.”
“Hij… was ook je minnaar?” – vroeg ik zachtjes.
Eleanor keek mij aan en glimlachte treurig:
« Ja. Maar die liefde werd nooit erkend.
Ik was hem dankbaar, maar durfde nooit meer lief te hebben. Tot ik jou ontmoette. »
Die zin deed mijn hart samentrekken.
Ik wist niet of ik ontroerd of bang moest zijn.
Ik bleef een hele tijd stil.
Eleanor zat tegenover haar, het nachtlampje scheen op haar vermoeide gezicht.
Ik vroeg:
« Waarom vertel je me dit? Je kunt het verbergen, niemand zal het weten. »
Ze antwoordde zachtjes:
« Omdat ik doodga, Ethan. »
Ik schrok.
« Wat zeg je? »
« Ik heb terminale alvleesklierkanker. Ik heb niet veel tijd meer.
Ik wil niet met leugens vertrekken.
Ik ben niet alleen met je getrouwd omdat ik van je hou, maar ook omdat ik iemand wil vinden die het waard is om het laatste beetje van mij te behouden. »
Ze gaf me een dik dossier.
Daarin zaten de overdrachtsakte, erfrechten en een notarieel testament.
« Al mijn bezittingen – restaurants, aandelen, land – staan nu op jouw naam.
Maar je moet me één ding beloven. »
« Wat? »
“Bewaar alle goede dingen uit het verleden en vertel nooit iemand de waarheid.
Als je van mij houdt, laat Eleanor Hayes dan als een goede vrouw sterven.”
Ik boog mijn hoofd en er welden tranen in mijn ogen op.
Niet omdat ik bang was dat fortuin te verliezen, maar omdat ik voor het eerst begreep:
als je van iemand houdt die een fout heeft gemaakt, betekent dat niet dat je van de zonde houdt, maar dat je van het deel van die persoon houdt dat nog steeds berouw kent.
4. Twee jaar later…
Eleanor stierf op een herfstochtend toen de veranda van de villa in Portland vol gele bladeren viel.
Ik was aan haar zijde tot haar laatste ademtocht.
Voordat ze haar ogen sloot, zei ze zachtjes:
“Ethan, jij bent de vergeving die ik niet durf te vragen.”
Na de begrafenis publiceerde de pers een groot nieuws:
“Zakenvrouw Eleanor Hayes is overleden en laat al haar bezittingen, ter waarde van honderden miljoenen dollars, na aan haar jonge echtgenoot.”
Er werd geroddeld, sommigen bekritiseerden, anderen waren jaloers.
Maar niemand wist het. Ik heb geen cent aangeraakt.
Ik verkocht de restaurantketen en al het geld ging naar de Eleanor Foundation, die mishandelde vrouwen helpt — iets wat Eleanor ook graag wilde doen.
Elk jaar, op haar sterfdag, keer ik terug naar de oude villa.
Zittend op de stoel waar zij vroeger piano speelde, luister ik naar haar favoriete stuk, “Moonlight Sonata.”
En elke keer voel ik iets – zoals haar stem, fluisterend in de wind:
“Je hebt het goed gedaan, Ethan.
