Maar diep van binnen wist ik dat Anita deze keer niet blufte.
De scheidingspapieren
Drie dagen later arriveerde er een bruine envelop. Daarin zaten de officiële scheidingspapieren, voorzien van het zegel van de rechtbank.
Haar reden was duidelijk opgeschreven:
« Ik heb mentale wreedheid ondergaan van mijn man en zijn familie. Ze behandelden me als een dienaar, niet als een mens. »
Mijn handen trilden. Ik hoopte nog steeds dat ze terug zou komen.
Maar ze was al verder gegaan.
Toen mijn moeder het hoorde, ontplofte ze.
« Hoe durft ze! Een scheiding brengt schande over beide families! Vergeet haar – ze zal er spijt van krijgen en op haar knieën terugkomen! »
Maar ik was niet boos. Ik was doodsbang.
Als we zouden scheiden, zou ik mijn zoon verliezen. De wet bepaalt dat kinderen jonger dan drie jaar bij hun moeder moeten blijven.
Het gewicht van het oordeel
Het nieuws verspreidde zich snel door onze hele familie.
Sommigen scholden me uit.
« Raj, je bent gek geworden. Ze heeft net een baby gekregen en jij hebt haar in een opslagruimte gegooid? Dat is wreed. »
Anderen fluisterden achter mijn rug.
De familie Kapoor staat erom bekend hun schoondochters slecht te behandelen. Wie wil er nu nog met hen trouwen?
Elk woord sneed dieper dan het vorige. Ik kon mezelf niet verdedigen. Ik wist dat ze gelijk hadden.
Het verlangen van een vader
Die nacht belde ik Anita stiekem.
Ze nam op en ik zag onze zoon vredig op haar schoot slapen. Mijn borstkas kromp ineen.
« Anita, » fluisterde ik, « alsjeblieft… laat me hem tenminste zien. Ik mis hem zo erg. »
Ze keek me aan, haar gezicht stond bevroren.
Herinner je je je zoon nu? En ik dan, de vrouw die je hebt opgesloten alsof ik niets voorstelde? Raj, het is te laat. Ik kom niet meer terug.
Haar woorden raakten me diep. Tranen vulden mijn ogen, maar ze hing op voordat ik kon antwoorden.
Spijt te laat
