In de dagen die volgden, dwaalde ik als een geest door het huis. Ik kon niet werken. Ik kon niet eten.
Elke nacht droomde ik dat Anita met onze zoon wegliep, terwijl ik achter hen aan rende en haar naam riep.
Pas toen begreep ik de waarheid:
ik had haar teleurgesteld. Ik had de vrouw teleurgesteld die alles voor me had achtergelaten, die beloofd had voor mijn familie te zorgen, die in ruil daarvoor alleen maar respect wilde.
De prijs die ik betaalde voor mijn stilzwijgen was dat ik haar en ons kind zou verliezen.
Het breekpunt
Op een ochtend legde mijn tante haar hand op mijn schouder.
« Raj, » zei ze zachtjes, « als een vrouw besluit te scheiden, is het moeilijk om haar van gedachten te veranderen. Je hebt twee keuzes: het accepteren of je nederig opstellen en om vergeving vragen. Maar vergeet niet dat dit niet langer alleen tussen jullie twee is. Het gaat om de eer van de familie. »
Ik knikte zachtjes. De druk van mijn moeder, mijn familie en de maatschappij voelde als een ketting om mijn nek.
Maar niets daarvan was te vergelijken met de leegte die ik van binnen voelde: de stilte waar vroeger het lachen van mijn zoon was.
Die nacht stond ik alleen op de binnenplaats naar de sterren te staren. Mijn hart was zwaar, mijn gedachten onrustig.
Ik wist dat ik op een kruispunt stond.
Of ik zou alles verliezen…
Of ik zou, voor het eerst in mijn leven, in opstand moeten komen tegen mijn moeder – en vechten voor het gezin dat ik zelf had verwoest.
