Binnen een paar weken verloor ik het kind dat ik droeg. De nachten duurden meedogenloos; het daglicht voelde als verraad. De oceaan was mijn vijand geworden – grenzeloos, genadeloos, me bespottend met elke golfslag.
Jarenlang hield ik afstand.
Totdat er op een stille ochtend iets in me roerde. Ik boekte een soloreis naar een kustplaatsje honderdvijftig kilometer verderop. Ik zei tegen mezelf dat het tijd was om het onder ogen te zien – om voor het water te staan en stil te staan. De zee was kalm die dag, de bleke lucht weerspiegelde zich in de stille golven. Ik liep op blote voeten over het zand en ademde de zilte lucht in terwijl ik ernaar keek. Eerst dacht ik dat verdriet me een wreed spel speelde.
De man voor me, lachend, hand in hand met een vrouw en een kind, leek precies op Anthony. Dezelfde brede schouders. Dezelfde ontspannen manier van lopen. Hetzelfde kuiltje dat verscheen als hij glimlachte. Mijn lichaam verstijfde. Mijn knieën knikten. Ik riep zijn naam. Hij draaide zich om en ik hapte naar adem. Hij was het – levend. Maar zijn gezicht toonde alleen verbazing, een gebrek aan herkenning.
« Het spijt me, » zei hij voorzichtig.
« Ik denk dat je je vergist. Mijn naam is Drake. » De vrouw naast hem trok het meisje dichter naar zich toe. Ze liepen met z’n drieën weg, mij trillend achterlatend op het natte zand, mijn stem overstemd door de vloed.
Ter illustratie
Die avond klopte er iemand op de deur van mijn hotel. De vrouw stond daar. Ze stelde zich voor als Kaitlyn en liep naar binnen alsof ze zich voorbereidde op een gevecht. Ze vertelde me dat « Drake » daar drie jaar eerder was geland, gewond en zonder geheugen. Ze had voor hem gezorgd en ze waren verliefd geworden. Het meisje was van haar uit een andere relatie, maar « Drake » was de vader geworden die ze nodig had. Haar toon was loyaal, maar er lag een strijd in haar ogen – medeleven met mij, angst om hem te verliezen. Ik zag hem de volgende dag weer.
