Deze keer had ik bewijs: onze trouwfoto’s, foto’s van ons huis, een echo van de baby die we verloren hadden. Hij bekeek ze zwijgend. Zijn vingers trilden terwijl hij mijn ronde buik op een van de foto’s nagaf. Maar zijn ogen… waren onbekend.
« Het spijt me, » mompelde hij. « Ik kan me dit niet herinneren. Ik kan me jou niet herinneren. » Achter hem vermengde Kaitlyns lach zich met die van haar dochter.
Het was het geluid van thuis. Van het leven. De waarheid was onmiskenbaar: de man van wie ik hield was er niet meer, ook al stond hij voor me. Mijn stem trilde toen ik zei: « De man van wie ik hield is drie jaar geleden overleden. Wie je nu ook bent, je hart is hier. » Toen was ik weg. Buiten was de lucht zacht, de oceaan kalm. Voor het eerst sinds die storm snurkte ik, omdat ik me niet overweldigd voelde door de zee. Dit was mijn afscheid. Tijd om opnieuw te beginnen. Om niet voor hem te leven, niet voor ons, maar voor mezelf.
