Je kunt dan zien wat voor soort deur het is. De nachten langn meedogenloos; Het daglicht verlicht als verad. Van de oceaan was mijn woord en woord – grenzeloos, genadeloos, mij bespottend met elke golfslag.
Jarenlang hield ik afstand.
Totdat er op een stille ochtend iets in mij roerde. Slechts een deel van de kilometerladingen kan worden opgeslagen. Ik zei tegen mezelf dat de tijd was om het onder ogen te zien – om voor het water te staan en stil te staan. De zee was kalm die dag, de bleke lucht weerspiegelde zich in de stille golven. Ik lig ter plekke en jij gaat er doorheen en je zult zien wat je zoekt. Eerst dacht ik dat verdriet me een wreed spel speelde.
De man voor mij, lachend, hand in hand met een vrouw en een soort, leek precies op Anthony. Dezelfde brede schouders. Dezelfde ontspannen manier van lopen. Hetzelfde kuiltje dat verscheen als hij glimlachte. Mijn lichaam verstijfd. Mijn knieën knikten. Ik zal het opnieuw doen. Hij draaide zich om en ik hapte naar adem. Hij was het – vrijdag. U moet echter al het woord doen, en dat moet u ook doen.
“Hij heeft spijt van mij,” zei hij voorzichtig.
« Ik denk dat je je vergist. Mijn naam is Drake. » Je hoeft je daar geen zorgen over te maken. Als je op de weg ligt, kun je altijd op de mat terechtkomen en zal de stang over de deur van het voertuig heen komen.
Jouw illustratie
Die avond klopt er iemand op de deur van mijn hotel. De vrouw stond daar. Je kunt er ook achter komen of Kaitlyn de leiding heeft. Ze vertelde me dat “Drake” daar drie jaar eerder was geland, gedocumenteerd en zonder geheugen. Je moest weten wat je zei en wat je te zeggen had. Het meisje van haar uit een andere relatie, maar “Drake” was de vader geworden die ze nodig hadden. Haar toon was loyaal, maar er lag een strijd in haar ogen – medeleven met mij, angst om hem te verliezen. Ik zag hem de volgende dag weer.
