Ik deed een stap dichterbij.
Mijn hart begon te bonzen toen ik me realiseerde…
Het was Emilio – mijn oude kamergenoot op de universiteit. Mijn vertrouweling destijds.
Emilio had in zijn laatste jaar een been verloren bij een ongeluk. Hij was bescheiden, stil en altijd bereid om te helpen – met huiswerk, boodschappen doen of studeren in de avonduren.
Maar ik heb hem nooit als een echte vriend beschouwd.
Voor mij was hij gewoon iemand die er « was ».
Na zijn studie kreeg Emilio een baan als bouwmanager. Hij verdiende niet veel, maar hij glimlachte altijd.
En nu stond hij daar, bij het altaar, op één been… glimlachend… Antonio’s hand vasthoudend met immense liefde.
En hoe zat het met Antonio?
Ze straalde. Haar ogen fonkelden. Haar glimlach was sereen en vredig.
Er was geen spoor van verdriet op haar gezicht. Alleen trots op de man naast haar.
Ik hoorde twee oudere mannen aan de tafel naast me fluisteren:
« Emilio is een brave jongen. Hij is een been kwijt, maar hij werkt hard. Hij stuurt elke maand geld naar zijn familie. Hij spaart al jaren om dit stuk land te kopen en zijn huisje te bouwen. Loyaal, eerlijk… iedereen respecteert hem. »
Ik verstijfde.
Toen de ceremonie begon, liep Antonio naar het altaar en hield Emilio’s hand teder vast.
En voor het eerst… zag ik in haar ogen het geluk dat ik haar nooit zou kunnen geven.
Ik dacht terug aan de dagen dat Antonio niet eens in het openbaar tegen me aan durfde te leunen, uit angst me met zijn bescheiden kleding voor gek te zetten.
Maar vandaag… stond ze fier en trots naast een man met maar één been, maar een hart vol waardigheid.
Toen ik thuiskwam, gooide ik mijn designertas op de bank en zakte ik in elkaar.
En toen… huilde ik.
